كليدواژه زبان طبيعي :
مكتب تگمميك , روانشناسي زبان , زبانشناسي , رياضي , لاينز، جان , آواشناسي , لجه شناسي , نودستوريان , زبان و زبان شناسي , مكتب پراگ , مكتب كوپنهاك , مكتب لندن , بلومفيلد , ساپير , بوآس , دستور لايه اي , چامسكي
چكيده :
واژه زباشناسي براي اولين بار در اواسط قرن نوزدهم ميلادي براي تاكيد تفاوت بين روش جديدتري در مطالعه زبان كه در آن زمان رو به گسترش بود و روش قديمي تري كه در لغت شناسي مطرح بود. بكار رفت . حوزه زبانشناسي رابه سه بخش دوگانه و متقابل نسبت به هم زبانشناسي همزماني / در زماني ، نظري / كاربردي و محدود/ گسترده تقسيم مي كنند. نظريه زبانشناختي غربي در قرن پنجم قبل از ميلاد در يونان پايه ريزي شد، و در آغاز بيشتر تحت تاثير مفاهيم فلسفي بود. كه مهمترين آنها اين بود كه آيا زبان منشاء طبيعي دارد يا قراردادي است . دومين جدال بزرگ قديمي بين قياسگرايان و ناهنجارگرايان تاثير مستقيم روي گسترش دستور سنتي داشت . در اسكندريه ، دستور زبان يوناني كلاسيك به نام فن دستور براي اولين بار تدوين شد. مهمترين پيشرفتي كه در قرون وسطي صورت گرفت . پيدايش دستور ذهني بود. بعد از رنسانس مطالعات روي زبانهاي غير از زبان لاتين افزايش مي يابد. مهمترين دست آورد مطالعات زبانشناختي در قرن 19 ميلادي ، گسترش روش تطبيق و در نتيجه كشف خانواده زبانهاي هند و اروپايي است . در دهه 1870 گروهي از پژوهشگران به نام دستوريان جوان يا نودستوريان ادعا كردند كه تمام تغييرات آوايي يك زبان نتيجه عملكرد قوانين منظم آوايي است . اين نظريه ركن اساسي زبانشناسي تطبيقي شد.
