عنوان :
زبان شعر حافظ از ديدگاه زبانشناسي
پديدآورندگان :
حق شناس علي محمد نويسنده , رادفرنيا رضا نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه تهران
كليدواژه زبان طبيعي :
تصرف زباني , زبان شعر , نشانه شناسي , قرينه سازي , تصرف زباني , حافظ، شمس الدين محمد , زبان و زبانشناسي
دامنه موضوعي :
علوم انساني
چكيده :
رساله حاضر زبان شعر حافظ را ازديدگاه زبانشناسي مورد بررسي قرار داده است . اين پژوهش دو بخش است . در بخش نخست مباني نظري زبان شعر از ديدگاه ساختاري پي جويي شده و در بخش دوم پاره اي از جنبه هاي زبان حافظ بر مبناي دستاوردهاي نظري محك زده شده است . از نظر زبانشناسي زبان شعر با زبان عادي تفاوت دارد، هر چند كه پيوندها و تداخل هايي با يكديگر دارند. شاعر از همان ماده خام - دستور - بهره مي برد، اما با تصرفاتي كه در آن بعمل مي آورد ارزش آنرا دگرگون مي سازد، به نحوي كه ارزش هاي تازه فراي ارزش هاست كه در سخنان عادي روزمره وجود دارد. در واقع شاعر با اين تمهيدات و تصرفات نظام "نشانه شناسي " زبان را عوض مي كند. اساسي ترين شيوه اي كه شاعر براي اين مقوصود برمي گزيند، دور شدن و فاصله گرفتن از هنجارهاي عادي زبان است . اين شيوه برجسته نمايي Foregrounding نام داشته و خاص شعر نيست . بلكه در تمامي ارتباطهاي هنري به نحوي گريز از هنجار مشهود است . شاعر اصل عناصر برجسته و نمايان شعر خود را آنچنان بر مي گزيند كه فضاي باز جهت هر گونه تفسير و برداشت مفتوح باشد. برجسته نمايي از رهگذر دو فرآيند تصرف و قرينه سازي به نمايش گذاشته مي شود. برجسته نمايي از رهگذر دو فرآيند تصرف و قرينه سازي به نمايش گذاشته مي شود. خ
