مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - مقايسه اثرات سلفاميدهاي هيپوگليسميانت با تركيبات بي گوانيد در ديابت .

چكيده :

به كار بردن سولفاميدهاي هيپوگليسميانت در بيماران سرپايي در موارديكه هرگز انسولين به كار نبرده شده باشد پيش آگهي بخصوص در مورد بيماران ديابتي چاق كه سنشان متجاوز از 45 سال و بيماريشان بيش از 5 سال طول نكشيده باشد بسيار خوب بود در حاليكه در مورد بيماران ضعيف و لاغر كه بيماريشان مزمن است نتيجه معالجه چندان رضايتبخش نيست . در معالجه بيماران بستري در بيمارستانها بايد نكات زير رعايت شود. الف - در بيمارانيكه چاق بوده و نسبتا مسن ميباشند و به علاوه بيش از پنجسال انسولين مصرف نكرده اند مصرف سولفاميدهاي هيپوگليسميانت داراي پيش آگهي خوبي است . ب - درباره بيماران چاق با سنين مختلف كه بيش از ده سال انسولين مصرف كرده اند. بكار بردن اين داروها به جاي انسولين داراي تاثير متوسطي است با وجود اين بوجود انسولين احتياج مبرمي خواهيم داشت . در بعضي موارد از قبيل كوما - پركوما - ديابت اطفال و جوانان تنها درمان با انسولين است . به خصوص در موارديكه بيمار ديابتيكي در اثر ساير بيماريهاي تب دار وضعش وخيم گردد يا در اعمال جراحي دوره حاملگي - كوركهاي متعدد احتياج مبرمي به تجويز انسولين دارد در نتيجه اين نوع بيماران را بايستي با انسولين كه توام با رژيم غذايي باشد مداوا كرد و به اضافه ميتوان از قرصهاي خوراكي هم استفاده نموده تا اينكه بتوان يك متابوليسم رضايت بخشي را بدست آورد بطور يك كلام ميتوان ادعا كرد كه كشف سلفاميد انقلابي در درمان ديابت هاي قندي بوجود آورده است با كمك اين داروها و با مراعات رژيم غذايي مخصوص بدون متحمل شدن زحمت تزريق انسولين در در مدت كوتاهي شفا مييابند. و در 90/100 از بيماران توام كردن يكي از سلفاميدها با بي گوانيدها در ابتداي درمان با انسولين باعث تسريع در طبيعي شدن قند خون و از بين رفتن قند ادرار شده و ميتوان پس از يك دوره كوتاه درمان مخلوط همينكه قند خون طبيعي و قند ادرار صفر شد انسولين را حذف نمود و درمان استحكامي را به كمك داروهاي سلفاميدي و بي گوانيدي ادامه داد. و در اين تحقيق چند اسبرواسيون بيان شده است .