چكيده :
اصطلاح استيوپروز به معني كاهش در دانسيته استخوان هاست كه علت آن زياد بودن شدت جذب در استخوان نسبت به ساخته شدن استخوان جديد است . از دست دادن فيزيولوژيك استخوان به مرور زمان نيز استيوپروز ناميه مي شود. مردان توده استخواني بيشتري از زنان دارند و توده استخوان در هر دو جنس بعد از سن 40 تا 50 سال كاهش مي يابد. با افزايش سن سطح برگشت استخوان و استخوان سازي و ترميم آن بطور تصاعدي كم مي شود. علايم باليني كه در يك فرد مبتلا به استيوپروز ديده مي شود عبارت اند از: دردهاي استخوان - دردكمر - درد پشت - از دست دادن بلندي قامت - افزايش سيفوز پشت و در مراحل بعدي محدوديت حركتي و شكستگي هاي خودبخودي است . مطالعات انجام شده نقش موثر استروژن و بعضي پروژستين ها و آندروژن را در پيشگيري و يا كم كردن شدت كاهش استخوان در استخوانهاي محوري و اندامها در زنان پره منوپوز نشان ميدهد. درمان استيوپروز اسمپوماتيك براي پزشك و بيمار رضايت بخش است چون به دلايل نامعلوم درمانهاي بكار رفته در اين بيماران كه جهت حفظ استخوانها انجام مي گيرد باعث كاهش درد و شكستگي نيز مي شود.
