مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - انديشه و رفتار سياسي علماي شيعه (از غيبت تا قرن هفتم يا از ابن بابويه تا اين ادريس حلي

چكيده :

اسلام سياسي ترين آيين توحيدي است . شرط عملي شدن بسياري از احكام آن وجود دولتي ديني است . اولين شكاف عميق در جهان اسلام بر سر جانشيني پيامبر رخ دادو منجر به تمايز عقيده اي شد كه پيروان آن مهمترين ركن آن را امامت مي دانند. در فلسفه سياسي شيعيان ، امام جانشين پيامبر در همه شيون مربوط به وي جز نوبت خاصه است . شرط احراز منصب امامت ، منصوص و معصوم بودن و اعلميت است . از نظر شيعيان اين شرايط را تنها 12 امام شيعه دارا هستند. در دوران حضور ايمه آنان خود عليرغم مبسوط اليد نبودن ، تنظيم حيات سياسي شيعيان را برعهده داشتند، سختگيري و فشار فراوان خلفا منجر به غايب شدن دوازدهمين امام گرديد. امام پيش از آن وي علما را به عنوان جانشنينان خود در حوادث واقعه برگزيد. بحران ناشي از غيبت امام زمان ع و نامعلوم بودن زمان ظهور او و شرايط پديد آمده ناشي از حكومت يافتن آل بويه شيعي مذهب ، فرصتي را پديد آورد تاعلماي شيعه بتوانند نظريه امامت را تدوين كنند. آنان در اين مرحله همچنان برلزوم بدست گيري امر حكومت تنها توسط امام معصوم و نامشروع بودن هر حكومتي غير از آن تاكيد كردند. تحت تاثير نفوذ و غلبه جريان عقل گرا در محافل شيعي و مواجه با واقعيت موجود سلطان جايز و نامشروع و فقدان امام معصوم ...