مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - بررسي نقش نظام سياسي در روند توسعه در ايران 57-1342

چكيده :

ساختار نظام سياسي محمدرضا پهلوي در فاصله سال هاي 57-1342 كاملا استبدادي بود. تمركز كامل قدرت در يك نقطه همراه با به كارگيري ساخت هاي اجباري اجتماعي - پليس ، نيروهاي امنيتيو ارتش - براي تاكيد و استحكام سلطه سياسي تمام بخش هاي جامعه را تحت تاثير قرار داده بود. به دليل وقايع انقلابي صورت گرفته در برخي ممالك جهان سوم و به خاطر روحيه عظمت طلبي شخصي محمدرضا پهلوي ، نظام سياسي با تاسي از مدل ها و الگوهاي توسعه غربي پيشنهادي از سوي انديشه پردازان توسعه را در ايران تحقق بخشد. بدون اينكه به الزمات مراحل و نتايج آن توجهي واقع بينانه و دور انديشانه نمايد. در روند توسعه در دوره كه با خوش اقبالي نظام سياسي به واسطه افزايش چشمگير درآمدهاي نفتي توام بود نظام ابتدا توانست با افزايش درآمد ملي و درآمد سرانه همراه با بالا بردن سطح زندگي مردم مراحل دستيابي به رشد اقتصادي را طي كند اما به واسطه همان شيوه استبدادي و شديدا تمركزگرايي قدرت سياسي ، هرگز توانايي نيافت كه شرايط اجتماعي ، فرهنگي و سياسي را به منظور فراهم ساختن محيط مناسب توسعه اي پايدار و ريشه اي آماده كند...