چكيده :
در مطالعه حاضر تعداد هفتاد بيمار مبتلا به مرض قند از نظر داشتن تاريخچه اي از اختلالات حسي يا حركتي مورد برسي قرار گرفت و سپس حواس خواس لرزش و موقعيت و واكنش هاي زانو و مچ پاي آنها از طريق معاينه ارزيابي گرديد و تاريخچه و علايم باليني آنها با يكديگر تطبيق داده شد و بالاخره از نظر سرعت انتقال حسي از اعصاب مياني و زنداسفل هر دو دست و از نظر حركتي از اعصاب مياني و زنداسفل در هر دو دست و اعصاب پشتي ساق پا و درشت ني عمقي در هر دو پا NCV گرفته و با تاريخچه و علايم باليني بيماران مقايسه گرديد كه بطور خلاصه نتايج زير بدست آمده 1- كاهش NCV در بسياري از موارد با نتايج حاصل از تاريخچه و معاينات باليني بيماران مطابقت ندارد. 2- طولاني شدن تاخير انتهايي نسبت به كاهش NCV نشان بهتري براي درگيري اعصاب در نورپاتي ديابتي ميباشد. 3- بيشترين عصبي كه گرفتاري داشت ، عصب پشتي ساق پا TIBIALN بود. 4- در معاينات باليني مشخص شد كه حس موقعيت PROPIOCEPTION بيشتر از لرزش VIBRATION دچار اختلال شده است و واكنش مچ پا ANKLE JERK بيش از KNEE JERK با تاريخچه و آزمايشات الكتروفيزيولوژيك مطابقت دارد...
