مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - مقايسه بين روش هاي مختلف انسولين درماني بيماري ديابت

چكيده :

برقراري غلظت گلوكز پلاسما در محدوده طبيعي امري ضروري جهت خفظ حيات است ، زيرا گلوكز تنها ماده غذايي است كه به طور طبيعي توسط مغز، شبكيه ، اپيتليوم زاينده غدده تناسلي مي تواند در حدي كافي مورد استفاده قرار گيرد به طوريكه انرژي مورد نياز آنها را به صورت ايده آل تامين كند، مكانيزم هاي تنظيم كننده اي كه تعادل سيستميك گلوكز را برقرار مي كنند، شامل عوامل هورموني ، عصبي و مواد اوليه و پيش ساز هستند. انسولين مهمترين هورمون پايين آورنده قندخون مي باشد. انسولين هورموني است كه كربوهيدرات را در اختيار بدن مي گذارد و مصرف گلوكز موجود در خون محيطي را به عنوان ماده سوختي براي متابوليسم هدايت ، مي كند. در حالي كه چربي و گليكوژن را ذخير مي نمايد. در واقع انسولين يك نقش مهم در ذخيره كردن انرژي زيادي بدن ايفاء مي كند. اثرات بيولوژيكي انسولين تا حدي گسترده و پيچيده مي باشد كه به بهترين وجه توسط بررسي در مورد نتايج حاصل از كمبود آن ، توضيح داده مي شود. اختلال در پديده تنظيم گلوكز خون ناشي از كمبود انسولين كه منجر به افزايش غيرطبيعي قند خون ديابت شيرين مي گردد. يك حالت پاتولوژيكي شايع و خطرناك است و داراي سبب ها، علايم و عوارض متعددي است .