مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري

چكيده :

مقاومت نسبت به انسولين اصولا در مواردي بكار مي رود كه براي كنترل هيپرگليسمي و جلوگيري از كتوز به بيش از 200 واحد انسولين در روز نياز داشته باشيم . اساسا در تمام بيماران مبتلا به ديابت كه از روش كلامپ گلوكز جهت كنترل دقيق استفاده مي شود ممكن است مقاومت نسبي به انسولين وجود داشته باشد. اين وضعيت در IDDM ناشي از كمبود نسبتا كامل انسولين است درحاليكه در افراد مبتلا به NIDDM چاقي مشكل عمده اي مي باشد. متابوليزم آنابوليكي طبيعي وابسته به انسولين در جريان خوردن غذا نياز به ترشح مقادير كافي از هورمون طبيعي دارد. سپس انسولين مي بايست به يك گيرنده خالص انسولين مستقر در بافت هدف اتصال پيدا كند. گيرنده انسولين يك گيلكوپروتيين تترامريك متشكل از دو واحد آلفا و دو واحد بتا با پيوندهاي دي سولفيدي است . واحد بتا يك تيروزين كيناز است كه پس از اتصال انسولين به واحد آلفا فعال مي گردد. تيروزين كيناز گيرنده انسولين را اتوفسفوريله نموده و يك سري واكنش هاي فسفوريلاسيون پشت سرم هم را شروع مي كند كه اثرات مختلف انسولين را بعدها نشان مي دهد.