عنوان :
ايرادات اصحاب دعوا در جريان دادرسي و نحوه تصميم گيري قضايي
پديدآورندگان :
غزنوي عبدالعلي نويسنده , كريمي قوام نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه شيراز
كليدواژه زبان طبيعي :
ايرادات اصحاب دعوا جريان دادرسي نحوه تصميم گيري قضايي حقوق رده علوم انساني
چكيده :
سابقه تاريخي ايرادات در حقوق ايران به قانون اصول محاكمات حقوقي برمي گردد كه در سال 1329 هجري قمري (1290/8/18ه .ش ) به تصويب رسيد. ايراد، در قوانين ايران تعريف نشده است اما بطور كلي در ايرادات ، خوانده ماهيتا دعواي خواهان را نفي نمي كند بلكه بطور شكلي به دعوي ايراد و خدشه وارد مي نمايد و جريان دادرسي را مختل مي كند. ايرادات يكي از طرق دفاعي و در واقع ، طريق عمده دفاع شكلي است كه معمولا توسط خوانده ارايه مي شود اما بعضي از ايرادات مثل ايراد رد دادرس را خواهان نيز مي تواند مطرح نمايد. ايرادات ممكن است جنبه عمومي نيز داشته باشند در اينصورت قاضي دادگاه نيز مي تواند حتي بدون ايراد از ناحيه اصحاب دعوي به آن توجه نمايد مثل ايراد عدم صلاحيت ذاتي دادگاه . ايرادات محصور و در قانون صريحا پيش بيني شده اند و اين يكي از تفاوت هاي ايراد بعنوان دفاع شكلي ، با دفاع ماهوي است ولي مهمترين تفاوت ايرادات با دفاع ماهوي (دفاع به معناي اخص ) اين است كه در دفاع ماهوي ، خوانده حقوق ادعايي خواهان را نفي م كند ولي در ايراد، خوانده ادعاي خواهان را ماهيتا نفي نمي كند بلكه اظهار مي دارد كه دعوي به نحوي كه اقامه شده است در خور پاسخ دادن نيست .
