عنوان :
امثال و حكم و تعابير عاميانه درادبيات فارسي (1340-1320)
پديدآورندگان :
صدري نيا باقر نويسنده , عيسي زاده ناهيد نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه تبريز
كليدواژه زبان طبيعي :
فرهنگ فرهنگ عامه ادبيات داستاني نثر فارسي امثال و حكم تعابير عاميانه رياليسم ادب فارسي رده علوم انساني ادبيات
چكيده :
در ادوار پيشين نثر فارسي ، بافت اديبانه و اشرافي زبان چندان مجالي براي راهيابي عناصر زبان عامه به حيطه نثر باقي نمي گذاشت ، از اين رو بزرگان ادب پارسي جز در موارد نادر از به كار بردن عناصر زبان عامه در ادبيات اجتناب مي ورزيدند. با پيدايش تحولات فكري ، اجتماعي و سياسي در دوران معاصر، رونق مطبوعات و گرايش به ساده نويسي از يك سو و ارتقاي منزلت توده هاي مردم از سوي ديگر، استفاده از اين عناصر در نثر به ويژه در آثار داستاني افزايش قابل ملاحظه اي يافت . اين رويكرد كه علي اكبر دهخدا (م -1339ش ) آغاز شده بود در آثار نويسندگاني نظير جمالزاده (م 1376-ش ) هدايت (م 1330 ش ) و ديگر نويسندگاني واقعگراي اين دوره رو به فزوني نهاد. در طي دهه هاي اخير بر اثر دگرگوني هاي فرهنگي و زباني و رواج زبان معيار از طريق رسانه هاي جمعي و فهم دقيق مفهوم و موارد كاربرد عناصر زبان مردمي به ويژه امثال و حكم و تعابير عاميانه براي همگان به آساني امكان پذير نمي نمود. از اين رو در رساله حاضر به منظور تسهيل زمينه فهم اين عناصر در متون داستاني و نشان دادن بسامد كاربرد آنها به استخراج ، طبقه بندي ، شرح و توضيح امثال و حكم و تعابير عاميانه متون داستاني در فاصله سالهاي 1320-1340 شمسي پرداخته ايم ...
