عنوان :
بررسي انديشه هاي بنيادگرايي ديني عصر قاجاريه (1329-1210 ق 1911/-1795 م )
پديدآورندگان :
وطن دوست غلامرضا نويسنده , احمدي مفرد عليرضا نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه شيراز
كليدواژه زبان طبيعي :
انديشه هاي بنيادگرايي ديني عصر قاجاريه تاريخ رده علوم انساني
چكيده :
هدف از رساله حاضر بررسي سير انديشه هاي بنيادگرايي (اصول گرايي ) در مقابله با مدرنيته در عصر قاجار است . ساختار اصلي رساله به چالش بنيادگرايي و نوگرايي مي پردازد و نقش بنيادگرايي را در عقب ماندگي ايران بيان مي دارد. پرسش هايي كه در اين رساله مد نظر قرار گرفته اند عبارتند از: بنيادگرايي چيست و چگونه شكل مي گيردŒ 2-نهاد سلطنت در شدت و ضعف بنيادگرايي چه نقشي را ايفا مي كندŒ 3-روحانيون عصر قاجار در شكل گيري بنيادگرايي چه نقشي داشتندŒ 4-جدال بنيادگرايان با روشنفكران در عصر مشروطه تا چه ميزان از مباني فكري و فقهي آنان كمك مي گرفت Œ رساله حاضر در شش فصل تهيه شده كه فصل اول آن مقدمه را دربرمي گيرد. فصل دوم به پيشينه ي تاريخي بنيادگرايي از سال (1210-11 ق / 1795-632م ) مي پردازد. فصل سوم بنيادگرايي دوره ي فتحعلي شاه و محمدشاه قاجار (12364-1212 ق / 1848-1797م ) را بيان مي كند. فصل چهارم بنيادگرايي عصر ناصرالدين شاه قاجار (1313-1264ق / 1896-1848م ) را مشخص مي نمايد. فصل پنجم به بنيادگرايي در عصر مشروطه (1329-1324ق / 1911-1906م ) توجه دارد. فصل ششم نتيجه گيري رساله است . آنچه كه در اين رساله مي توان دست يافت اين است كه پايبندي بنيادگرايان به انديشه هاي ديني گذشته (سنت سلف صالح ) از يك طرف و تغيير موضع آنان از انديشه ي فقهي به انديشه سياسي (خواهان سهيم شدن در قدرت ) از طرف ديگر در مخالف آنان با مدرنيته و نوآوري نقش بسزايي داشته است به گونه اي كه ستيز ميان بنيادگرايان و روشنفكران اصل تفكيك ناپذير و حتمي تاريخ قاجاريه مي باشد.
