مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - وجود در تفكر هايدگر و حكمت متعاليه

چكيده :

بر اساس حكمت متعاليه وجود با علم حضوري شناخته مي شود. ملاك علم حضوري احاطه است . عالم به قدر احاطه علم دارد، با افزايش قلمرو احاطه ، علم حضوري توسعه مي يابد. نفس آنچه را به حضور درآمده مبناي ساختن مفاهيم قرار مي دهد و موجودات را با مفاهيم ماهوي و مفاهيم فلسفي حكايت مي كند. نهايت حكايت گري مفاهيم ، محدود به مقدار احاطه در علم حضوري است . مفاهيم ماهوي ، مبين اثر شي ء است و مفاهيم وجودي مبين نحوه وجود آن . وجود مساوق وحدت است . حقيقت وجود، واحد مشكك است . عالي ترين مرتبه وجود، حق اول است كه در وجود شديدترين و در ظهور آشكارترين است . حق اول با تمام مراتب مادون معيت دارد، معيت حق با اشياء مستلزم آميختگي يا جدايي او از اشياء نيست . تحت غلبه نور توحيد، فقط نور حق شهود مي شود و ماسواي او در مغاك عدم مي افتد. وجود مساوق حق است . در انديشه هايدگر، فراموشي وجود، تقدير متافيزيك بوده است . يا وجود و پرسش از آن مستلزم غلبه بر متافزيك است . متافيزيك ، موجودانديش است . تفكر متافيزيكي (در قالب علم و منطق )، از انسان ، سوژه و از جهان ، ابژه ساخته است . وجود در نظام دوپاژه سوژه -ابژه انديشيده نمي شود...