14423

واحدهای آب شیرین کن ۱. خلاصه مدیریتی ـ مطالعه تطبیقی قوانین تخلیه پساب گرم و شور واحدهای آب شیرین کن به آب دریا و ارائه چارچوب قانون

دهقانی فیروزآبادی، بهار تهیه و تدوین , آزادی، امین تهیه و تدوین , وفا، نرگس تهیه و تدوین , محمدولی سامانی، جمال مدیر مطالعه , معادی رودسری، محمد حسن ناظرعلمی , فیاضی، محمدتقی ناظرعلمی

1399

فارسی

تهران مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی ایران

گزارش پژوهشي

ظرفیت روزانه شیرین سازی آب دریا در خلیج فارس حدود 11 میلیون متر مکعب است (حدود 60% از واحدهایی که از آب دریا تغذیه می شوند در این ناحیه قرار گرفته اند) . از آنجایی که محل احداث اغلب آب شیرین کن ها در نزدیکی سواحل دریاها بوده و پساب آنها در محل های کم عمق دریا، بدون رعایت فاصله لازم از مناطق حساس ساحلی – دریایی مانند محل تخم ریزی آبزیان و ماهیان کرانه ای به دریا تخلیه می شوند، پیش بینی می شود که در آینده آثار جبران ناپذیری بر محیط زیست دریایی و درنتیجه حیات آبزیان در نواحی ساحلی برجاگذارد. در ایران نیز همانند سایر کشورهای حوزه خلیج فارس ظرفیت واحدهای آب شیرین کن درحال افزایش است به طوری که پیش بینی می شود تا سال 2025 ظرفیت نمک زدایی در کشور به 1 میلیون متر مکعب در روز افزایش یابد . با توجه به نقش و اهمیت آب برای بشر و روند رو به رشد ظرفیت واحدهای آب شیرین کن و درنتیجه تشدید آلودگی ناشی از پساب خروجی آنها، تخلیه این نوع پساب نیازمند وضع قوانین و استانداردهایی است که درحال حاضر در بسیاری از کشورها ازجمله ایران در این زمینه نقص وجود دارد. تشابه قابل توجهی درخصوص مقررات موجود وجود دارد؛ در همه آنها به دو نکته مهم بیشینه میزان شوری و دما در محیط و طول ناحیه اختلاط اشاره شده است. پساب نباید شوری محیط را بیشتر از 1 الی 4 قسمت در هزار افزایش دهد. همچنین افزایش دمای ناشی از تخلیه پساب نباید بیش از 5% باشد. طول ناحیه اختلاط نیز با توجه به شرایط منطقه تخلیه بین 50 الی 300 متر متغیر در نظر گرفته شده است.