پديدآورندگان :
بختیاری علی آباد، محمد تهیه و تدوین , زراعت کیش، یوسف همکار , نصیری، حسین همکار , آدمی ابرقویی، محمد همکار , عطار، محمدصالح همکار , امیری، مهدی همکار , سیوانی زاد، جابر همکار , پادام، سجاد ناظرعلمی , قیدرلو، کمیل ناظرعلمی , مختاری، مهدی ناظرعلمی
چكيده فارسي :
آژانس بین المللی تحقیقات سرطان در سال ۱۹۶۵ به عنوان سازمان تخصصی برای اجرای طرحی به منظور کاهش گسترش سرطان، تأسیس شده است. مقر آن شهر لیون فرانسه است و در حال حاضر ۲۶ کشور فرانسه، آلمان، ایتالیا، بریتانیا، آمریکا، استرالیا، اتریش، بلژیک، برزیل، کانادا، دانمارک، فنلاند، هلند، ایرلند، ژاپن، مراکش، نروژ، قطر، کره، روسیه، اسپانیا، سوئد، سوئیس، ترکیه، آرژانتین و ایران (ایران به موجب امضای اولیه بدون تصویب مجلس) عضو دائم آن هستند. آژانس مذکور نهاد تخصصی سرطان سازمان بهداشت جهانی است که هدف آن ارتقای همکاری های بین المللی پیرامون تحقیقات سرطان است. فعالیت های آژانس عمدتاً از طریق حق عضویت قانونی کشورهای عضو آن تأمین مالی می شود، ولی نهادهای دولتی و غیردولتی هم به طور داوطلبانه به آن کمک می کنند. ارتقای همکاری های بین المللی پیرامون تحقیقات سرطان به عنوان مأموریت آژانس و تخصص در هماهنگی تحقیقات بین کشورها و سازمان ها به عنوان ویژگی قابل توجه آن ذکر شده است. پیش از عضویت ایران در آژانس، این نهاد در پروژه های مختلف با ایران همکاری داشته است. به منظور بررسی عضویت یا عدم عضویت ایران در این نهاد باید پرسش های مختلفی را پاسخ داد، به عنوان مثال: آیا بهره مندی از مزایای آن مستلزم عضویت در آژانس است؟ در صورت عدم عضویت در این نهاد، دولت به صورت بالقوه از چه فرصت هایی بی بهره خواهد ماند؟ ملاحظاتی که در رابطه با عضویت در این آژانس وجود دارد کدامند و لایحه تقدیمی حاوی چه اشکالاتی است؟
درمجموع با توجه به بررسی های انجام شده و اطلاعات در دسترس، در حال حاضر عضویت دولت جمهوری اسلامی ایران در آژانس، صرفاً از جنبه تقویت دیپلماسی و مناسبات بین المللی توجیه پذیر است، چراکه تجربه همکاری با آژانس و همچنین اهداف و مأموریت های آن نشان می دهد که بهره مندی از مزایای آن مستلزم عضویت در آن نیست و درضمن بعد از عضویت ایران در آن گزارشی از مزایای اضافی عضویت ارائه نشده است. علی ایحال با توجه به نقش سرطان در مرگومیر و همچنین بار مالی این بیماری برای نظام سلامت، تقویت همکاری با نهادهای فعال در این حوزه اقدامی مثبت بهشمار می رود، منوط به اینکه عضویت برای کشور همراه با منافع باشد و بهموازات آن حقوق مردم نیز در فرایندهای همکاری تضمین شود. به همین منظور، مشروط به اصلاح ایرادات شکلی و ترجمه ای لایحه تقدیمی و همچنین اصلاح تبصره ماده واحده و الحاق تبصره هایی به شرح ذیل با تصویب آن موافقت می شود:
ـ تبصره «1» ـ رعایت اصل هفتادوهفتم (77) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اجرای مفاد این اساسنامه به ویژه درخصوص هرگونه اصلاح اساسنامه آژانس یادشده، موضوع ماده (10) و همچنین اجرای برنامه های تکمیلی موضوع ماده (2) اساسنامه، الزامی است.
ـ تبصره «2» ـ هرگونه همکاری ایران با آژانس در چارچوب قوانین داخلی و مقررات جمهوری اسلامی ایران خواهد بود.
ـ تبصره «3» ـ رعایت اصل هشتادم (80) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در مورد هرگونه کمک موضوع ماده واحده و بند «8» اساسنامه الزامی است.
ـ تبصره «4» ـ رعایت اصل یکصدوسی ونهم (139) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در مورد اجرای اساسنامه الزامی است.
ـ تبصره «5» ـ دولت مکلف است پس از گذشت دو سال از تصویب این قانون گزارش جامعی ازجمله درخصوص کیفیت تعهدات، هزینه ها و دستاوردهای عضویت دولت جمهوری اسلامی ایران در آژانس به کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی ارائه نماید.
تداوم عضویت دولت جمهوری اسلامی ایران در آژانس مذکور، منوط به تصویب استمرار عضویت در مجلس شورای اسلامی براساس گزارش کمیسیون بهداشت و درمان خواهد بود، در غیر این صورت عضویت دولت کان لم یکن تلقی می شود و دولت مکلف است نسبت به خروج از آژانس مذکور، مطابق با ماده (13) اساسنامه آژانس اقدام نماید.
