فنيه الحوار و اثرها في الصوره القرآنيه (دراسه تطبيقيه في السورتين طه ومريم)

نمايش هنري گفت‌وگو در قرآن كريم (با تكيه بر گفت‌وگوهاي سوره طه و مريم)

قرآن كريم براي القاي معني، ويژگي‌هاي اسلوبي مشخصي ازجمله تصوير فني يا «نمايش هنري» را به كار برده‌است. تصوير در گذشته به انواع فنون ادبي مانند مجاز، استعاره و كنايه گفته مي‌شد اما در نقد معاصر علاوه بر فنون ادبي قديم، به تخييل (خيال‌آفريني)، و تجسيم (جسم‌انگاري)، تناسق (هماهنگي هنري)، زبان، و قصه نيز توجه مي‌كند. گفت‌وگو يكي از اركان تصوير فني و از عناصر قصه است كه ويژگي‌هاي فني زيادي دارد. البته برخي از ناقدان مانند سيد قطب به گفت‌وگو بسيار مختصر پرداخته‌اند. اين مقاله تلاش مي‌كند فني بودن گفت‌وگوهاي قرآن كريم را با تكيه بر دو سوره طه و مريم بررسي كند و چگونگي تاثير عنصر گفت‌وگو را در تصوير فني با مطالعه گفت‌وگوهاي زكريا با خداوند، مريم با جبرييل، ابراهيم با پدرش آزر، خداوند با موسي، موسي با فرعون و موسي با برادرش هارون بررسي نمايد. گفت‌وگوها در دو سوره طه و مريم انعكاس‌دهنده ويژگي‌هاي شخصيت‌ها و احساسات آنان مانند نگراني، ترس، خشيت، تمايل و قاطعيت و شامل گفت‌وگوهاي داستاني و توصيفي است كه در قالب گفت‌وگو با خود و گفت‌وگو با ديگري مي‌آيد. روشي كه مقاله براي تحليل فني گفت‌وگوها بهره برده، توصيفي تحليلي و با تكيه بر مطالعات بلاغي و نظريات نقد معاصر است.

For conveying the meaning, the holy Qurʹan has used some special stylistic devices like technical images (artistic illustrations). Traditionally, the term image has been used to convey different figures of speech, like figurative language, metaphor, and allusion; but, in contemporary criticism, besides traditional figures of speech, it extends to refer to the language of imagery, objectification, symmetry and parable. Dialogue, as one of the elements of the parables, has many technical features and is considered as one of the bases of the technical illustration; however, some of the critics including Siyyid Ghotb have not treated of it thoroughly. The present article aims at studying the technicality of the dialogues in Holy Qurʹan with special emphasis on Taha and Maryam chapters (Surah). It also studies the technical illustrations in the dialogues between God and Zakariya, God and Maryam, Ebrahim and his father, God with Muses, Muses with Pharaoh, and Muses with Haroon. Dialogues in both Taha and Maryam chapters are reflective of the features of the characters and their emotions like anxiety, fear, awe, inclination and etc., and are representative of other elements of the technical illustration. They include the narrative, descriptive and legislative dialogues which are in the form of the self-talk and talking to others. The design of the present study is descriptive- analytical.