جايگاه محبت الهي از منظر عرفا در ادب فارسي

محبت ، در لغت به معنی دوستی است، و در اصطلاح عارفان، دوست داشتن خدای تعالی است بندگان خاص خود را و دوست داشتن بندگان ذات حق را. در این جا گرایش روح است به جانب مبدأ و مصدر خود یا كوشش بنده برای جوابگویی كشش حق. عرفان، یك نوع روش زندگی است كه محبت خدا و شناخت حقیقت، اركان اصلی آن را تشكیل می دهد. و چون این جا عرفان اسلامی مورد بحث است، باید گفت كه غیر عارفان، خدا را عابدانه می پرستند و عارفان، عاشقانه و در خقیقت عرفا، از فرایض كه بگذریم، صفای دل و محبت به حقی و خدمت به خلقی را مهم تر می شمارند و عقیده دارند گمراهان و بدان را هم با هدایت و محبت، بهتر می توان به راه آورد تا با خشونت و نفرات. بنابراین عرفان، شعر و ادب پارسی را از ابتذال و زوال نجات داد و محبت و خدمت و عشق به حقی و حقیقت را به شعر و ادب فارسی هدیه كرد. در این مقاله كوشش میشود كه این اصطلاح «محبت الهی» در چهار قسمت مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد: 1- اهمیت محبت در عرفان 2-آیات و اخباری كه درباره ی محبت آمده و اسباب دوستی حق و عاملات محبت ۳- درجات محبت و شرحی مختصر درباره ی عشق4 - گفتار مشایخ درباره ی محبت