تبيين ضمير خودآگاه و ناخودآگاه در كهن الگوها و نقش آن درهويت معماري و شهرسازي ايران

ضمیر خود آگاه و ناخودآگاه كه از وجود انسان (خود) نشعت می گیرد ، بیشتر در روانشناسی بحث شده و مورد استفاده قرار گرفته است ولیكن باید به این موضوع اشاره نمود كه در گذشته معماران نیز در طراحی به صورت آگاهانه و نا آگاهانه از ضمیر ناخودآگاه خویش بهره می جستند در حالی كه امروزه این امر بسیار كمرنگ شده و معماران در طرح های خود در تلاشند تا ضمیر خودآگاه را جایگزین و نمایانتر نمایند. كه این موضوع باعث دور شدن معمار و طراحی های معماری از پیشینه و هویت خود شده است . به طوری كه امروزه شاهد بروز یك نوع گسیختگی و بی هویتی در معماری و شهرسازی معاصركشورمان هستیم. این نوشتار با مطالعات كتابخانه ای و تحلیل اسنادی درصدد است تا با تبیین رابطه میان دو ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه و همچنین نماد در كهن الگوها كه خود ایجاد شده از شكاف میان ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه می باشد، به بررسی نقش آن در تعالی و جاودانگی معماری و شهرسازی گذشته بپردازد و البته این به معنای تقلید از گذشته نبوده ،بلكه با برقراری ارتباط بین گذشته و حال یاری بخش متخصصین حوزه معماری و شهرسازی در هویت بخشی به بنا ها و شهرهای كشورمان خواهد بود.