آمايش سرزمين و توسعه روستايي بخش مركزي ناحيه اليگودرز

آمایش سرزمین به عنوان رویكردی نهادینه شده بخشی از جغرافیای مدنیت ایران زمین و ایرانیان در همه ادوارتاریخی بوده است به نحویی كه میتوان كمتر حوزه تمدنی در دنیای قدیم را یافت كه تا این حد در رویكردی تلفیقی موضوع صیانت را با توسعه به عنوان اساس و جوهره مدیریت توسعه پایدار فضایی در فرایند آمایش سرزمین رعایت كرده و به اصول آن رسیده باشد، توسعه روستایی بهتدرین و كداملترین مدیریت آمایش سرزمین محسوب میشود كه متناسب با ظرفیتها، محدودیتها و مقتضیات مكانی و زمانی توان ته به تلفیق زیبایی از توازن انسان و محیط دست یابد كه در جای جای كشور میتوان به الگوهای متنوعی از سكونت و فعالیت در راستای اصول نهادینه شده آن شناسایی نمود. استان لرستان و در این بین بخش مركزی ناحیه الیگودرز شاید نمونه بی بدیلی از برنامهریز ی و مدیریت آمایشی در حوزه توسعه پایدار روستایی محسوب شود كه تا بحال شاید چندان الگوها و اصول آن مورد واكاوی علمی قرار نگرفته است لذا بازشناسی رویههای تعامل و ارتباط متقابل انسان و محدیط در راستای خلق محیط جغرافیایی یكی از محورهایی خواهد بود كه زمینهها و گونه هایی از آمایش سرزمینی را برای سایر مناطق كشور دیكته و مستندسازی نماید. با این توضیح نحوه و سازوكارهای اثرگذار در همپیوندی انسان و محیط در این خطه، اثرات رویكرد آمایشی برگرفته از فرایند تاریخی و بنیانهای جغرافیایی، میز ان سازگاری این اصول با معیارهای توسعه پایدار روستایی متغیرهای اصلی این تحقیق خواهد بودهدف اصلی این تحقیق تدوین برنامه توسعه پایدار روستایی با مبنا قراردادن رویكرد آمایشی بوده است یافتههای تحقیق نشان میدهد كه كاربست معیارهای مدیریت و برنامهریز ی آمایشی یكی از خلاهای جدی در نظام توسعه روستایی مناطق مختلف كشور و بویژه ناحیه الیگودرز بوده و ضرورت دارد نسبت به شناخت و بازاندیشی در این حوزه اقدام گردد