ارتباط شاخص هاي طراحي تعامل گرا با نحوه اجراي تزئينات در معماري بومي

این مقاله با تمركز بر بررسی كمیت و كیفیت تزئینات مورد استفاده در فضا، شاخص های طراحی تعاملی را در نحوه شكل گیری این تزئینات در طی زمان مورد تطبیق و تحلیل قرار داده است. در بررسی های به عمل آمده در معماری بومی مازندران كه بعنوان نمونه موردی مطالعه شده است؛ تزئینات به كار گرفته شده در طی چند دوره تاریخی در چند بخش كلی قابل تعریف و ارائه گشته است. این تزئینات از یك سو ارتباط انسان را با فضای قابل سكنی توجیه كرده و محتوی اثر معماری را قابل درك و عملكرد مناسب می سازد و از سویی فضای معنادار ساخت بشر را جلوه ای نمادین بخشیده و وجهی دیگر از ارتباط انسان را با اشاراتی معنوی به كار می گیرد. ارتباطی كه در طراحی تعامل گرا در عصر حاضر، پاسخ گوی نیازهای مادی و فطری انسان ها باشد. این پژوهش كه با هدف بررسی نقش تزئینات در هدفمند سازی فضای ارتباطی انسان با محیط و بالعكس انجام شده است؛ نمونه هایی از سه بنای مسكونی با معماری بومی منطقه مركزی شهری مازندران را در قالب مطالعه ای در طراحی تعامل گرا با رویكرد تحلیل شاخصه های آن در نحوه استفاده از تزئینات در فضا انتخاب نموده است و روش تحقیق آن توصیفی و تحلیلی است. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است كه نقش تزئینات در قالب صورت های نمادین، مفهومی عملكردی، مفهومی اعتقادی و تزئینی صرف، در فضا كاربرد یافته و در فرم دهی معنادار فضای معماری موثر و قابل اعتنا بوده است. در این راستا شكل گیری محتوی و فرم معماری منطقه، رویكردی انسان مدار داشته و در این مقاله سعی شده است در واكاوی معماری بومی مازندران نگاهی نظام گرا و بین رشته ای را دنبال نماید.