تحليل سازمان فضايي در چارچوب آمايش سرزمين در شهرستان رشت

آمايش سرزمين فرآيندي است كه طي آن فضاي پيرامون انسان به نحوي تدبير و تنظيم مي شود كه بهره برداري از اين فضا بصورت بهينه انجام مي گيرد. و مقياس آن از روستاي كوچكي تا ناحيه بزرگي از يك كشور تا سطح جهاني ممكن است تغيير نمايد. جغرافيدانان آمايش سرزمين را بهره برداري از زمين و منابع آن از ديدگاه كاربردي و برنامه ريزي تعريف نموده اند. و براين اساس از طريق آمايش سرزمين نظم نويني از سازماندهي منابع طبيعي و فعاليت هاي انساني را بر پهنه سرزمين آماده مي سازد و به سازمان دهي منطقي فضاي موجود حياتي براي هرگونه استقرارگاههاي جمعيتي مي پردازند. آمايش سرزمين و سازمان فضايي بهينه به جهت لحاظ كليه عوامل دخيل در استقرار جمعيت و فعاليت در محيط و فضاي جغرافيايي با توسعه پايدار ارتباط مستقيم پيدا مي كند. با توجه به موقعيت شهرستان رشت در بخش جلگه اي استان گيلان و قرار گيري مركز استان در آن و سرويس دهي به شرق ، غرب و جنوب استان از يك طرف و برخورداري از شرايط مناسب محيطي ، اجتماعي و اقتصادي از جمله جلگه وسيع حاصلخيز و برخوردار از منابع آب جهت فعاليت هاي كشاورزي ، امكان استقرار جمعيت در نقاط روستايي و شهري با 33 درصد سهم جمعيت ي كل استان و تراكم 571 نفر در يك كيلومترمربع ، استقرار اغلب واحدهاي صنعتي استان در اين شهرستان و .... از طرف ديگر سازماندهي فضايي شهرستان و تعيين و برنامه ريزي كاربري اراضي مي تواند به توسعه پايدار شهرستان منجر شود . در اين مقاله ضمن بيان شكل و سازمان فضايي شهرستان به ارائه راهبردهاي كلان توسعه آن با لحاظ اصلي ترين قابليت ها و مزيت هاي نسبي ، مسايل ، اهداف بلند مدت ، سياستها و خط مشي هاي توسعه و اقدامات اولويت دارشهرستان پرداخته شده است.