كيفيت زندگي اقتصادي در شهرهاي ايران از منظر توسعه پايدار

كیفیت زندگی ویژگیهای كلی اجتماعی، اقتصادی محیط در یك ناحیه را نشان میدهد، كه میتواند به عنوان ابزاری قدرتمند برای نظارت بر برنامهریزی به كار رود. این تحقیق به شكل بنیادی و با روش توصیفی و تحلیلی و با هدف مطالعه كیفیت زندگی اقتصادی در شهرهای ایران از منظر توسعه پایدار انجام شده است. تكنیكهای استفاده شده در تحقیق شاخص تركیبی توسعه انسانی 1 ، تكنیك ایده پردازی با نمودار استخوان ماهی 2 و تكنیك نمودار فراوانی و شكست می باشند. نتایج تحقیق نشان می دهد كه در سال 1731 تعداد 6 شهر تهران، شهركرد، بوشهر، یزد، سمنان و بیرجند دارای شاخص متوسط میباشند. 17 شهر قزوین، ساری، تبریز، یاسوج، گرگان، همدان، اراك، قم، اصفهان، زنجان، كرمان، بجنورد و مشهد دارای شاخص متوسط به پایین میباشند. 11 شهر زاهدان، كرمانشاه، اهواز، خرمآباد، ارومیه، بندرعباس، ایلام، رشت، سنندج، اردبیل و شیراز در ردیف شهرهای ضعیف قرار میگیرند. در سال 1731 هیچ كدام از مراكز استانهای كشور نتوانستهاند در ردیف شهرهای با كیفیت خوب از لحاظ سطح زندگی قرار گیرند. 3 شهر كرمانشاه، زاهدان، ارومیه، ایلام، اردبیل، یاسوج و سنندج به ترتیب توسعه نیافتهترین مراكز استانهای كشور از لحاظ كیفیت شاخصهای اقتصادی بوده و در ردیف شهرهای با سطح كیفیت پایین قرار گرفتهاند. كیفیت شاخص در سایر شهرهای مورد مطالعه متوسط بوده است