" جوش خون ايرانيت " در شعر شهريار

شهریار غرلسراى نامدار معاصر ایران، از جمله شاعران جاودان تاریخ ادبیات ایران است. وی نیز چون دیگر شاعران معاصر، در شعر خود از مضامین نوین بهره برده و از مسایل اجتماعی و سیاسی زمانه خود بز كنار نبوده است. او به ویژه در قصاید و قطعات و مثنویهای خود این باورداشتها را بازتاب داده است. یكی از مضامین نسبتاً پر بسامدی كه در اشعار تركی آذربایجانی و فارسی شهریار به چشم می خورد، درونمایهٔ ملیت و وطن خواهی این شاعر شهیر است. شاید در میان شاعران معاصر ایران كمتر شاعری را می توان یافت كه چون شهریار از مضمون وطن و ملیت داد سخن داده باشد. شور عشق به میهن و دلدادگی شاعر به فرهنگ و تاریخ و تمدن ایران در شعر این شاعر نجیب موچ می زند. شهریار دلسپرده ایران و دلبستهٔ فرهنگ و عرفان و تاریخ و تمدن آن است و این عشق و علاقهٔ خود را در سراسر دیوانش نمایش می دهد. وی در این گونه اشعار همگان را به پاسداشت این وظیفهٔ ملی و میهنی فرا می خواند و مردم را به نگهبانی از فرهنگ و تمدن ایران سفارش می كند در این نوشته كه با استناد به اشعار دیوان شهریار است، تلاش می كنیم نمونه هایی از اشعار وی را نشان دهیم كه دلالت بر دلبستگی شاعر به هویت ملی و تاریخی و فرهنگی ایران دارد و وطن پرستی و وطن دوستی وی نشان می دهد.