عواطف پدرانه ي شاعران معاصر نسب به دختران

وضعیت فرزندان دختر در گذشته ی تمام ملت ها وضعیت چندان مطلوبی نبوده است، اما به مرور زمان، همراه با تحولاتی كه در جوامع بشری رخ داد، فرزندان دختر، تا حدودی به جایگاه قابل قبول تری نسبت به گذشته دست یافتند، انعكاس این پدیده در شعر كه آینه ی تمام نمای وقایع اجتماعی است به وضوح دیده می شود. در شعر كلاسیك فارسی، زنان و دختران عمدتاً با ویژگی هایی منفی توصیف شده اند، كه به دنیا آمدنشان چیزی جز ننگ و شرمندگی برای والدین به ارمغان نمی آورد. اما با تحولاتی كه پس از عصر مشروطه در سرزمین ما رخ داد، بسیاری از روشنفكران با ارائه ی طرح برابری حقوق زن و مرد به بهبود نسبی وضعیت دختران و زنان یاری رساندند، تا جایی كه در شعر معاصر، اشعار شور انگیزی خطاب به فرزندان دختر دیده میشود كه نشانگر بهبود جایگاه دختران در فرهنگ و جامعه ی ماست. سرودن شعر برای فرزندان دختر، پدیده ی جدیدی است كه با ظهور شعر نو، در ادبیات فارسی رواج پیدا كرد و نمونه های آن را در ادبیات قدیم نمیتوان یافت. بسیاری از شاعران بزرگ معاصر اشعار زیبایی خطاب به دختران خویش سروده اند كه در واقع حاصل بیان آرزوها، امیدها و دل نگرانی های پدرانی است مهربان و دلسوز كه در خلال ابیاتی چند، دغدغه های خویش را نسبت به آینده ی دختران خویش به تصویر كشیده اند. در این مقاله به تحلیل چند شعر از مهمترین اشعاری كه این شاعران خطاب به دختران خویش سروده اند می پردازیم كه به خوبی نشانگر تحول عظیمی است كه در جامعه و فرهنگ ما نسبت به فرزندان دختر به وقوع پیوسته است.