بررسي معماري نرم افزار پويا

تقاضا برای استفاده از سیستم های با عمر طولانی و دسترس پذیری بالا رو به افزایش است. از مهمترین ملزومات چنین سیستم هایی قابلیت تغییر با شرایط زمان اجرای سیستم است. بنابراین یك سیستم نرم افزاری باید انعطاف پذیر باشد. برخی مثالهای نیاز به انعطاف پذیری در معماری نرم افزار شامل مواردی از جمله مدیریت نیازمندی ها، تطبیق با كاربر، جبران خطا، باز بودن و قابلیت استفاده مجدد مولفه ها میباشد. موضوع استفاده از معماری نرم افزار پویا امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. یكی از مهمترین راهكارهایی كه امروزه ارائه شده است، استفاده از سامانه های خود تطبیق می باشد. یك سامانهای خود تطبیق می تواند رفتار و كاركردهای خود را در زمان اجرا و با توجه به اهداف از پیش تعریف شده از سوی كاربران تغییر دهد و بدین ترتیب با انعطاف پذیری بالاتر و صرف هزینه و تلاش كمتری اهداف مورد نظر كاربران خود را تأمین نماید. اكنون چارچوبهای مختلفی برای توسعه ی سامانه های خود تطبیق ارائه شده است كه هركدام با توجه به طبقهبندیهای مختلف دارای مزایا، معایب و ویژگیهای خاص خودشان میباشند. در این مقاله، به معرفی روشهای توصیف معماری نرم افزار پویا و مقایسه ی این روشها پرداخته شده است و همچنین به معرفی چند چارچوب . توسعه ی سامانه های خود تطبیق پرداخته شده است.