معماري بومي دستكند الگويي در جهت رسيدن به توسعه پايدار

ساختمان در كنار طبیعت نه به جای طبیعت الگویی است كه می تواند راهنمای ما در دستیابی به توسعه پایدار باشد. طبیعت گرایی و میل به سازگاری با طبیعت از روزگار كهن در معماری بومی ما رایج بوده است و همواره با طبیعت ارتباطی صمیمانه داشته و با بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر، آسایش فضای داخلی را بدون استفاده از دستگاه های آلوده كننده امكانپذیر می ساخته است. در معماری بومی ایران از زمین به عنوان یك عایق همیشگی استفاده كرده اند كه می تواند به عنوان الگویی دراستفاده از انرژی های نو و طراحی پایدار عمل كند. معماری دستكند با استفاده از خواص حرارتی خاك صرفه جویی در مصرف انرژی مورد نیاز جهت سرمایش و گرمایش بنا را دارا بوده و مزایای فراوانی نسبت به نوع معمول بنا از نظر صرفه جویی را دارا می باشد. وجود معماری دستكند در روستاهای میمند و كندوان و نیز فضاهای زیرزمینی در خانه ها نمونه هایی در این زمینه اند. بهره گیری از معماری بومی ایران و احیاء و استفاده مجدد از معماری دستكند در تلفیق با معماری مدرن و استفاده از مصالح مناسب و فن آوری روز دنیا در شیوه های نوین ساخت می توان این نوع بناها را جهت استفاده های امروزی مناسب نمود. همچنین سایت های توسعه یافته با معماری دستكند دارای منظر منقطع نیستند و كارایی آن در طول قرن ها در محیط طبیعی و اجتماعی به ثبت رسیده است و می تواند برای مدت طولانی به حیات خود ادامه دهد. در تحقیق حاضر از روش تحلیلی توصیفی استفاده شده است. روش و ابزار مورد استفاده تحقیق نیز از روش كتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارك مكتوب و مطالعه موردی می باشد، بدین منظور به بررسی الگوهای ارزشمند در معماری بومی ایران پرداخته می شود. در انتها به جمع بندی و ارائه راهكارهای در جهت رسیدن به توسعه پایدار می پردازیم.