رابطه ي بين اخلاق كار با خود كارآمدي شغلي كاركنان دانشگاه بوعلي

مروزه بحث اخلاقیات در كار، توجه زیادی را به خود جلب نموده است. چرا كه یكی از جنبههای مهم فرهنگ سازمان است و به سمتی پیش می رود تا بخشی از استراتژی یك سازمان گردد. كاركنانی كه پایبند به اخلاقكار هستند، اشتیاق و انرژی بیشتری را در رابطه با كار خود نشان می دهند. با این رویكرد، هدف از پژوهشی حاضر، بررسی وضعیت اخلاقكار و خودكارآمدی شغلی در میان كاركنان دانشگاه بوعلی سینا و نیز بررسی ارتباط این دو متغیر با یكدیگر بود. روش پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه اماری عبارت از كلیه كاركنان دانشگاه بوعلی سینا بودند. نمونه ای به حجم ۲۶۰ ازمودنی به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزارهای گرداوری دادهها پرسشنامه اخلاقكار ریگوری سی، پتی و پرسشنامه خودكارآمدی شغلی ریگز و كنایت بودند. روایی پرسشنامهها براساس نظر متخصصان و یایی آنها با استناد به ضریب آلفای كرونباخ بررسی و مورد تأیید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل دادهها نیز با استفاده از زمون كالموگروف - اسمیرونوف، اً تك نمونهای، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون صورت گرفت یافتهها نشان داد كه میانگین اخلاقكار كاركنان ۳۹۳ و بهطور معنی داری بالاتر از سطح متوسط( ۰۰۱>p) و میانگین خودكارآمدی شغلی ۳/۴۳ و بالاتر از سطح متوسط (۰۰۱>p) بود. بین اخلاق كار و مؤلفههای آن با خودكارآمدی شغلی همبستگی معنی داری وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد كه سه مؤلفهی روحیه جمعی و مشاركت در كار، پشتكار و جدیت در كار و روابط سالم و انسانی در كار قدرت پیش بینی خودكارآمدی شغلی كاركنان را داشتند. بنابراین به نظر می رسد تلاش در جهت استقرار فضای كاری اخلاق مدارانه و توفیق و ترغیب كاركنان به انجام فعالیت های كاری مبتنی بر آموزههای اخلاقی، می تواند زمینههای ارتقای خودكارآمدیشغلی كاركنان را فراهم آورد.