رابطه عوامل طبيعي با الگوهاي باغ ايراني

بشر از ابتدای خلقت، زندگی خود را در طبیعت آغاز كرده و عناصر طبیعی و اثرات فرح بخش باغ در باورها و فرهنگ عامه مردم از اهمیت قابل توجهی برخوردار بوده است. تعلق خاطر انسان به طبیعت، اگرچه در بعضی شرایط، متغیر و گاه كم رنگ می شود، اما همواره توأم با معنویت، و جلوه های بیان آن نیز پر رمز و راز است. تقدس طبیعت در نزد ایرانیان قبل از اسلام از افسانه هایی برمی آید كه همه در ارتباط با باغ سازی و پرداختن به طبیعت بوده است. باغ ایرانی با تاریخ درخشان خود به عنوان یكی ازبهترین الگوهای منظرسازی، محصول تعامل سازنده انسان ایرانی در مواجهه با طبیعت است كه یكی از اهداف كلی باغ همنشینی با طبیعت می باشد، كه به صورت كششی در نهاد انسان ها وجود دارد. هدف اصلی باغ سازی، ایجاد فضای سبز فرح بخش و دلنشین است. كه در نقاط مختلف برگرفته از فرهنگ بومی و مهم تراز آن شرایط اقلیمی و عوامل طبیعی گونه گون در این سرزمین پهناور هستند. استفاده بجا و شایسته از عناصر طبیعی و معماری در فضا سازی باغ ایرانی با نگاه به نیازهای اقلیمی و با توجه به عوامل طبیعی مناطق مختلف ایران، روحیه ای باب طبع ایرانی به فضاهای باغ داده است. الگوهای این باغ ها نیز متناسب با عوامل طبیعی هر منطقه در هر یك از شهرهای ایران مكان مناسب خود را حفظ كرده اند. مسئله اصلی اینست كه رمز و راز ماندگاری الگوی باغ سازی ایرانی چیست و چه رابطه ای بین عوامل طبیعی با الگوهای باغ سازی ایرانی است؟ هدف اصلی در این پژوهش تحلیل الگوهای باغ سازی ایرانی با توجه به عوامل طبیعی می باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی تحلیلی است و ابزار جمع آوری اطلاعات براساس اسناد ومطالعات كتابخانه ای بوده است