تلفيق پارامتر هاي معماري ايراني- اسلامي (تناسب و پيمون) با الگو هاي تكرار پذير معماري مدرن (الگوريتميك) با تاكيد بر هويت بخشي ساختارهاي فضاهاي معماري

بی هویتی معماری ایرانی در سالهای اخیر به دلیل برداشت شكلی بجای نگرش محتوائی به اصول و نمادهای معماری اصیل ایرانی-اسلامی در كنار تقلید تكنولوژیكی از معماری غرب و غرب زدگی بیش از حد موجب جدایی بیشتر معماران از مفاهیم اصیل معماری سنتی ایران و متعاقباً تقلیل مقام و هویت واقعی آن در شهرهای امروز ما گشته است . نمود این امر خلق فضاهایی است كه هیچگونه همخوانی با مفاهیم عمیق معماری و شهر سازی سنتی نداشته و تلاش طراحان برای رجعت به هویت محجور سنتی استفاده ضعیف شكلی و نه محتوائی و گاه فرمال از نمادها و سمبل ها را باعث گردیده كه عموماً یا مورد قبول واقع نگردیده اند و یا با تكنیكهای مدرن امروزی، ریتمیك خسته كننده، یكنواخت و بدون جذابیت بصری جلوه نموده اند. لذا این پژوهش می كوشد با تاسی از تكنولوژی روز دنیا تلاش در پی یافتن روشی در روند طراحی باشد كه ضمن بهرگیری از مفاهیم محتوائی سنتی (پیمون) و ویژگیهای الگوهای تكرار پذیر (Algorithmic) معماری مدرن به انكشافی مجدد در محیطهای شهری با هویتی اصیل و ساختاری مدرن نائل شود. در این مسیر با استناد به الگو های تكرارپذیر موجود در معماری سنتی و كشف رمزو رازهای آن و با در نظر گرفتن الگو های با ارزش معماری ایرانی اسلامی به دنبال نوعی جامع اندیشی و كلی نگری هستیم كه همزمان با تلفیق تمامی پارامتر های موجود پاسخ و هویت مناسب ببخشیم. با بهرگیری از مبانی نظری معماری تكرار پذیر (Computational Architecture) و همچنین معماری ایرانی اسلامی در روند طراحی، تجزیه و تحلیل اصول شكل گیری هر یك از این سیستم های طراحی پراخته شده و شاخص ها و ویژگی های هر یك بررسی شده كه این بررسی از طریق مطالعات كتابخانه ای، تحلیلی و توصیفی و نرم افزاری صورت گرفته خواهد گرفت. در مرحله نهایی امكان تلفیق و تركیب دو الگوی متمایز طراحی مورد بررسی قرار گرفته سعی در خلق یك الگویی كه متناسب با معماری سنتی و تكرار پذیر باشد؛ ارائه می شود و با استفاده از الگوی به دست آمده می توان در طراحی معماری و شهر سازی هویت اصیل شهر اسلامی ایرانی در كنار توانمندیهای مدرن شهری توسعه یافته؛ مورد استفاده قرار گیرد.