تاثيرات مدرنيته بر ساختار معماري ايراني و تاثير آن بر فرهنگ شهر نشيني

معماری ایرانی همانند یك زنجیره سالیان دراز به صورت پیوسته شكل می گرفت و این پیوستگی تا دوره صفوی و حتی قاجار نیز ادامه داشت.معماران ما سال های سال ساختند و هر سدی را از سر راه برداشتند.در گرم ترین اقلیم خنك ترین پناه را یافتند و با پست ترین چیزها،شریف ترین بناها را برافراشتند.اما در طول یك قرن گذشته معماری ما دچار بحران شد و تحولات حاصل از مدرنیته و سرعت وقوع آن ها فرصت تطابق با فرهنگ ما را پیدا نكرد. مدرنیته از نظر مكانی، خاستگاهی غربی دارد، اما مفهوم خاصی ندارد و رویكردی متفاوت به جنبه های فرهنگ است كه در عصر نوزایی مطرح شد. بسیاری از معماران صاحب نام همواره سعی داشتند تا دوباره معماری وارد همان زنجیره خود شود اما نفوذ تفكر غربی مانع این اتصال شد.تلاش برای بازگشت به معماری و مفاهیم گذشته ایران در دهه 50 و 60 در ایران بسیار قوی می شود و معمارانی كه بسیاری از آنها خارج از ایران تحصیل كرده اند،این تفكر را شكل می دهند كه نشان از آن دارد كه برگشت به گذشته تاریخی تنها متعلق به تفكر سنتی داخل ایران نیست بلكه یك رویكرد در كل جهان است. معماری كشور در دوره معاصر، با یك گسست و انقطاع از سنت های بومی معماری مواجه شد كه عوامل بسیاری بر این مهم تاثیر داشته است؛ كه هدف از انجام این تحقیق بررسی نقش مدرنیته به عنوان یكی از عوامل موثر بر تغییر ساختار معماری ایرانی و تاثیر آن بر فرهنگ شهرنشینی به شیوه تحلیلی توصیفی می باشد.