تأثير روش داوسون- كوئير بر علايم بيش فعالي و كاركردهاي اجرايي در دانش آموزان دوره ابتدايي داراي نقص توجه/بيش فعالي شهر تهران

اختلال نقص توجه بیش فعالی شایع ترین اختلال روانپزشكی در كودكان است كه 3 تا 7 درصد كودكان را در مدرسه مبتلا می كند. بنابراین هدف از انجام این مطالعه بررسی اثربخشی روش روش داوسون-كوئیر بر علایم بیش فعالی و كاركردهای اجرایی در دانش آموزان دارای نقص توجه/بیش فعالی منطقه 7 شهر تهران بود. از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود، و جامعه آماری كلیه دانش آموزان دختر اول ابتدایی منطقه 7 شهر تهران در سال تحصیلی 1395 بودند . با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای 3 مدرسه انتخاب و از بین دانش آموزان آن مدارس 20 نفر از آنها كه دارای اختلال نقص توجه بر اساس ملاك های تشخیصی DSM-IV بودند به صورت تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش و كنترل قرار گرفتند )گروه آزمایش= 10 نفر/گروه كنترل=10 نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه بیش فعالی كانرز فرم والدین و پرسشنامه عصب روانشناختی كانرز بود. برای تحلیل داده ها از دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی(تحلیل كوواریانس) استفاده شد. نتایج تحلیل كوواریاس نشان داد كه روش داوسون -كوئیر بر علایم بیش فعالی دانش آموزان مؤثر بوده، و باعث كاهش بیش فعالی آنها شده است (005%>p). همچنین نشان داد كه تاثیر روش داوسون – كوئیر در كاركردهای اجرای دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی مؤثر بوده است ( 005%>p). بنابراین استفاده از درمان های مبتنی بر این روش برای درمان دانش آموزان ابتدایی دارای اختلال نقص توجه/بیش فعال پیشنهاد می شود.