بررسي تاريخ مهندسي آب در منطقه اردبيل

مدن هائی كه فعالانه منابع آبی محیط زندگی خود را باتوجه به نیازهایشان مدیریت كرده اند، «تمدن های هیدرولیكی» نامیده می شوند. از این منظر، تمدن اورارتو در دوره قبل از اسلام و صفویه در دوره بعد از اسلام، در جغرافیای كوهستانی آذربایجان برجسته هستند. دوام، كارائی و سازگاری سازه های تاریخی (شامل سازه های آبی) در مقایسه با برخی كاستی های مشهود در عمر و عملكرد سازه های مدرن، محقق را به ریشه یابی ترغیب می كند و از طرف دیگر، تداوم فرهنگی، به عنوان یكی از ابعاد «توسعه پایدار»، وظیفه كسب شناخت جامع میراث تاریخی برای حفاظت از آن را برعهده نسل امروز قرار می دهد. به رغم آنكه این میراث تاكنون موضوع بسیاری از تحقیقات تاریخی، باستان شناسی، هنری و معماری قرار گرفته، ولی مطالعات انجام شده با نگرش مهندسی در ادبیات تحقیق انگشت شمارند. این مقاله، نخستین پژوهش از نوع توصیفی و به روش تفسیری تاریخی (Expository Historic) در مورد تاریخ مهندسی آب در منطقه اردبیل با محوریت پل سازی (از مبحث آب های سطحی) و قنات های شهری (از مبحث آب های زیرزمینی) می باشد، با این هدف كه مبنای مطالعات تفصیلی و میان رشته ای آتی قرار گیرد.