اثر روش آموزش بريلينگ بر يادگيري حركتي در نوجوانان داراي اختلال بينايي

هدف پژوهش حاضراثر روش آموزش بریلینگ بر یادگیری حركتی در نوجوانان دارای اختلال بینایی بود.بدین منظور 24 دختر نابینای راست دست با میانگین سنی (63/1±)84/12 سال بصورت هدف دار انتخاب و به طور تصادفی در 2 گروه 12 نفری آموزش كلامی و بریلینگ قرار گرفتند. در گروه آموزش كلامی، در ابتدای هر جلسه تمرین، نحوه اجرای الگوی شوت گلبال توضیح داده شد و در گروه بریلینگ، شركت كننده ها به لمس بدن محقق هنگام اجرای آهسته مهارت شوت گلبال پرداختند. تمرینات به مدت 6 جلسه (هر جلسه 20 شوت) ادامه یافت و بعد از دو روز، آزمون یادداری شامل 10 شوت و بعد از 15 دقیقه استراحت آزمون انتقال تحت تكلیف ثانویه شناختی شامل 10 شوت همزمان با شمارش معكوس 3 تایی از عدد 100 انجام شد.الگوی شوت گلبال به وسیله یك مقیاس محقق ساخته مورد ارزیابی قرار گرفت. این مقیاس دارای 22 آيتم بود كه هر آيتم به وسیله یك درجه بندی 5 ارزشی از بسیار ضعیف (1) تا بسیار خوب (5) امتیازدهی می شد. نتايج تحلیل واریانس دو عاملی تركیبی (2 * 6) و آزمون تعقیبی بونفرونیاثر معنی دار گروه را نشان داد. در واقع، الگوی شوت گروه بریلینگ به طور معنی داری بهتر از گروه آموزش كلامی بود (05/0p<). نتايج تحلیل واریانس یك طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی برای داده های آزمون های یادداری و انتقال نیز برتری گروه بریلینگ نسبت به آموزش كلامی را تایید كرد (05/0p<). بنابراین به نظر می رسد كه روش آموزش بریلینگ در یادگیری مهارت شوت گلبال توسط دختران نوجوان دارای اختلال بینایی بهتر از روش سنتی آموزش كلامی است.