سنجش وضعيت خودكارآمدي شغلي كاركنان دانشگاه بوعلي سينا

هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان خودكارآمدي شغلی كاركنان دانشگاه بوعلی سینا بود. روش پژوهش پیمایشی است. جامعه آماري این مطالعه تمامی كاركنان دانشگاه بوعلی سینا بودند كه با استفاده از روش نمونه گیري تصادفی طبقه اي از میان آنها 260 نفر انتخاب شد. از پرسشنامه خودكارآمدي شغلی ریگز و كنایت ( 1994 ) استفاده شد كه پایایی آن بر اساس روش آلفاي كرونباخ 0.82 تعیین گردید. براي تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t ، تك گروهی، ضریب همبستگی پیرسون t مستقل و تحلیل واریانس یك طرفه استفاده شد. نتایج نشان داد كه خودكارآمدي شغلی كاركنان دانشگاه بوعلی سینا همدان بالاتر از حد متوسط است. خودكارآمدي شغلی كاركنان در مؤلفه هاي باور خودكارآمدي فردي و پیامدهاي جمعی بالاتر از حد متوسط است. باورهاي كارآمدي جمعی در حد متوسط و كمترین مقدار در مؤلفه انتظار پیامدهاي فردي است. بین همه ي مؤلفه هاي خودكارآمدي شغلی بایكدیگر رابطه مثبت و معنی داري وجود دارد. نتایج آزمون tبراي گروه هاي مستقل نشان داد بین خودكارآمدي شغلی كاركنان براساس جنسیت تفاوت معناداري وجود ندارد. نتایج تحلیل واریانس یك طرفه نشان داد كه بین خودكارآمدي شغلی كاركنان به لحاظ میزان سن و تحصیلات تفاوت معناداري وجود ندارد.