مطالعه تجارب زيسته افراد نابينا در زمينه شيوه برخورد يا مواجهه اجتماعي با آن ها (مورد مطالعه: شهر تهران)

پژوهش حاضر در پی فهم ابعاد شیوه برخورد (مواجهه) اجتماعی با افراد نابینای شهر تهران است كه به بررسی وتحلیل شیوه برخورد اجتماعی با كنشگران نابینا بر حسب ابعاد و مقوله های آن‌ها می پردازد؛داغ ننگ پدیده ای است ساختگی و وابسته به زمان و مكان، فشار اجتماعی مضاعفی كه جامعه بسته به فرهنگ مسلط، آن را خلق و بر پیشانی افرادی می زند كه از هنجارهای مرسوم جامعه تخطی نموده¬اند.توجه بیش از حد به نقش بینایی در جامعه ما و عوامل ناشی از آن در راستای هویت یابی افراد نابینا منجر به داغ ننگ ناشی از نابینایی برای آنها می شود. این پژوهش با هدف رسوخ به بطن دنیای نابینایان و دست یابی به واقعیت محض و ملموس تجربه زیسته آنها، به روش پدیدار شناسی در پی كاوش در خصوص شیوه برخورد اجتماعی بر اساس مفهوم داغ ننگ ناشی از نابینایی است.در این تحقیق با بهره گیری از تكنیك مصاحبه (نیمه ساخت یافته)، سعی گردیده است تا درك عمیقی از تجربه زیسته نابینایان در زمینه شیوه برخورد اجتماعی با كنش¬گران نابینا، فرآیندها و دلایل آن حاصل گردد؛ بدین منظور نمونه¬ای متشكل از 17 نفر از نابینایان به گونه ای هدفمند، به روش گلوله برفی و بر اساس ویژگی های مختلف آن‌ها تعیین و مورد مصاحبه قرار گرفته است. در این راستا سعی گردید تا با بهره گیری از نظر جامعه شناسانی مانند گافمن، پیر بوردیو، استوتزل به توصیف،تحلیل تجارب زیسته نابینایان پرداخته شود.نتایج تحقیق نشان می دهد اگر چه برخورد(مواجهه) اجتماعی با كنش گران نابینابر مبنای منشأ طبقاتی، عادت واره، انگاره نسبت به باور رایج(دوكسا) پیرامون معلولیت نابینایی، انواع سرمایه ها و موقعیت عاملان در میدان، در ساختار خرد به طور فرایندی و به تدریج از برخورد منفی (حمایت افراطی و ترحم) به برخورد مثبت (حمایت عادی) تغییرشكل می یابد؛ اما در ساختار اجتماعی كلان، افراد نابینا، با برخوردهای منفی (ترحم، تبعیض، طرد و حذف) مواجه میباشند.