تحليل از نارساي يهاي روند برنام هريزي توسعه روستايي در ايران

بررسي روند فرآيند توسعه روستايي در دورة پس از انقلاب نشان مي ده د كه اگرچه تحولاتي در اين دوره نسبت به دوره هاي قبل صورت گرفته، ليكن بررسي عملكردها گوياي آن است كه بينش صحيح و هدفمند در سياست ها و برنامه هاي كلان در توسعه روستايي برقرار نبوده است. در اين تحقيق سعي بر اين است با بررسي مفاهيم توسعه روستايي و آسيب - شناسي طرحهاي توسعه روستايي اجرا شده در ايران با الهام از تجارب پيشين در ايران برخي ساختارها و استلزمات لازم براي بهبود روند برنامهريزي و سياسگذاري توسعه روستايي كشور ارائه شود. بر اين اساس مواردي تحت عناوين : ايجاد ساختار برنامه ريزي غير متمركز و از پايين به بالا، توجه به برنامهريزي آمايشي و ايجاد تعادل منطقهاي، توجه به شرايط محلي و دانش بومي، ايجاد يكپارچگي و جامعيت در نظام برنامهريزي توسعه روستايي، توجه به ديدگاه اجتماعي و جامعهشناختي در طرحهاي توسعه روستايي، ايجاد هماهنگي در اهداف برنامههاي توسعه و ايجاد يكپارچگي در انديشه و تفكر برنامه ريزي به تفصيل به عنوان ساختارهاي ضروري براي برنامهريزي توسعه روستايي در ايران مورد بحث قرار گرفته است. با بررسي برنامهريزي توسعه روستايي در افق سند چشم انداز بيست ساله، رهنمودهاي ارائه شده در آن براي اصلاح ساختار برنامه - ريزي توسعه روستايي تحليل شده است. در نهايت نيز بر اساس تجارب پيشين و مطالعات گذشته برخي پيشنهادها براي استفاده در سياستگذاري توسعه روستايي ارائه شده است.