سطح بندي بهينه نواحي روستايي با استفاده از الگوي منطق فازي در محيط GIS (مطالعه موردي: دهستان هاي بخش شيروان و چرداول (ايلام))

امروزه حساسيت سنجش و كيفيت توسعه در بين مناطق و نواحي در مقيا سهاي مختلف نظام برنامه ريزي متمركز از عمده مسائل عمده در ذهن پژوهشگران و برنامه ريزان است. بررسي روند توسعه نواحي كشور و باز مهندسي توجه در سطوح مختلف برنامه ريزي جهت توزيع عادلانه و كاهش عدم تعادل ها در مسائل موجود، اهميت بسزايي دارد . ابعاد پيچيده موضوع توسعه و نحوه سنجش توسعه مناطق و نواحي و لزوم برنامه ريزي از پايين به بالا و اهميت استفاده از روش هاي بهينه در جهت بهينه كردن تصميم برنامه ريزان، گام نخست جهت استفاده از روش هاي الگوي منطق فازي است. در اين مقاله با بهره گيري از روش منطق فازي به عنوان روشي جديد با استفاده از آمار برخورداري ها در ابعاد اجتماعي- فرهنگي، اقتصادي و كالبدي استفاده شده است. جهت تلفيق نقشههاي اطلاعاتي بخش شيروان ،كه از سه استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان دهنده نقش غالب اهميت دسترسي و GIS دهستان شكل گرفته، از توانمنديهاي فاصله از مركز اداري سياسي و نقطه شهري در بهره مندي از امكانات مختلف است. با استفاده از الگوي منطق فازي، سطح توسعه و برخورداري و مكان بهينه مركز رشد در جهت تهيه و اجراي برنامهها و طرح هاي هدفمند براي رسيدن به توسعه با ثبات، پويا و متوازن در نواحي روستايي بوجود مي آيد.