نقش توسعه درون زا در تبديل بافت هاي منزوي به سطوح فعال شهري در ايران .نمونه موردي : تپه مصلاء همدان، ايران

توسعه فیزیكی و كالبدی یك شهر به خودی خود نه می تواند بد باشد و نه می تواند خوب و بی نقص باشد. لذا نمی توان از رشد شهرها ممانعت به عمل آورد چرا كه شهر نیز همچون موجودات زنده به وجود می آید، رشد می كند و عوامل عدیده ای نظیر رشد جمعیت، مهاجرت به شهر، این توسعه را تسریع میبخشد. این روند به مرور زمان موجب رشد بی رویه شهرها به سمت پیرامون و به دنبال آن موجب از بین رفتن كمربند سبز شهری شده است. امروزه توسعه درونی و ساخت و ساز در زمینهای خالی داخل شهر و بافتهای فرسوده به توسعه ی بیرونی و گسترش افقی شهرها ترجیح دارد. یكی از انواع زمین های فرسوده شهری، بافتهای منزوی هستند كه در گذشت زمان ساختار خود را از دست داده و با قطع ارتباط فیزیكی به پهنه ای منزوی در شهر تبدیل شده است. بافتهای منزوی مشكلاتی فراتر از عوامل كالبد ی دارند و عوامل اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز نقش مهمی در ناكارآمدی این بافتها دارند. لذا این نوشتار با بررسی مفهوم توسعه درونزا و تأثیر آن در جلوگیری از گسترش افقی شهر به روش تفسیری تاریخی با استفاده از تدابیر تحلیلی - مقایسه ای و با گردآوری اطلاعات به روش میدانی و كتابخانه ای، به بررسی این نوع از توسعه به لحاظ جنبه ی فیزیكی كالبدی و برهم كنش آن با حیات مدنی و اجتماعی در بافت منزوی تپه مصلا در محدوده رینگ اصلی شهر میپردازد. و در انتها ظرفیتهای بالقوه موجود در بافت را به عنوان شاخصه های توسعه از درون برای رسیدن به سطوح فعال شهری بیان می دارد.