تحليل اجتماعي فضايي بافت فرسوده شهر پيرانشهر ( مورد: حوزه زرگتن )

بافت های قدیمی در زمان شكل گیری، فضایی پاسخگو به سلسله مراتب نیازهای ساكنان خود بوده اند اما در پی تحولات فن شناختی و تغییر در نیازهای زیستی، اجتماعی و اقتصادی اكنون فاقد عملكرد قوی اند و از حیث برخورداری از زیرساخت ها و خدمات شهری ضعیف و از حیث كالبدی نابسامان و دچار فرسودگی شده اند. با این وجود، برخورد غیرمسؤولانه، غیر متخصصانه و بی توجهی چندین ساله مدیریت شهری به این بافت ها جهت نوسازی و رونق آنها با عنایت به امكان های بالقوه بسیار وسیع آنها تضاد شدیدی بین این محلات و محلات دیگرشهر بوجود آورده و عدم امیدواری به زندگی در این بافت ها را سبب شده است. در همین راستا پژوهش حاضر به بررسی اجتماعی-اقتصادی و كالبدی- فضایی حوزه زرگتن پرداخته است تا مهمترین عوامل مؤثر بر زوال وفرسودگی بافت حوزه شناسایی شده و عملكرد مدیریت شهری نیز در قبال حوزه مذكور مورد ارزیابی قرار گیرد.روش پژوهش حاضر، توصیفی-تحلیلی بوده و با رویكرد اثبات گرایی دنبال شده است. روش جمع آوری داده ها نیزمتكی بر اسناد كتابخانه ای و برداشت های میدانی و با استفاده از پرسشنامه بوده است كه جهت تحلیل پرسشنامه ها از نرم افزار Spss بهره گرفته شده است. نتایج تحقیق نشانگر آنست كه شرایط نامطلوب اقتصادی ساكنان حوزه زرگتن، میزان آگاهی پایین آنان از تسهیلات بانكی، عدم بهره برداری مدیریت شهری از میزان بالای پایداری اجتماعی و پتانسیل های بالقوه حوزه زرگتن و عملكرد نابرابر آن در تخصیص كاركردهای شهری لازم به این حوزه از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر زوال و فرسودگی بیشتر این بافت بوده است.