نقش واحدهاي R&D در مديريت شهري

كشورهای توسعهیافته برای پیشرفت و توسعه اقتصادی بهای زیادی به نوآوریهای افراد لایق دادهاند. در دهههای اخیر شاخصهای تحقیق و توسعه ) R&D ( معیار مهمی از توسعهیافتگی در كشورها محسوب میشوند، از طرفی در اكثر كشورهای در حال توسعه )ازجمله ایران( این شاخص سهم ناچیزی از تولید ناخالص ملی (GNP) را تشكیل میدهد، از اینرو این تحقیق به بررسی نقش واحدهای R&D درمدیریت شهریمیپردازد. روش پژوهش، توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری شامل خبرگان و كارشناسان تحقیق و توسعه كه در این صنعت فعالیت میكنند و در مجموع ۱۸ نفر است. در بخش كیفی با ۸۱ نفر خبره مصاحبهی عمیق انجام و جلسههای گروه كانونی برگزار شدو در بخش كمی از دو پرسشنامه ساختاریافتهاستفاده شد. پایایی پرسشنامه از طریق آلفای كرونباخ و در روایی از دیدگاههای صاحبنظران، خبرگان بخش تحقیق و توسعه در صنعت ساختمان استفاده گردیده است. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار آماری SPSS انجام گرفته است. نتایج نشان میدهد، تنگناهای موجود در مراكز R&D به دو گروه مشكلات درون سازمانی و مشكلات برون سازمانی تقسیم میشوند و تشكیل واحدهای تحقیق و توسعه در مدیریت شهریاز منظر اقتصادی دارای توجیه كافی میباشد، همچنین وضعیت ساختارهای فرهنگی و وجود ساختارهای فیزیكی برای واحدهای R&D در حوزه صنعت ساختمان تأثیرگذار است.