اصول معماري سبز و كاربرد آن در زندگي شهري

معماری سبز یكی از زیر شاخه های نوین معماری معاصر كه در دهه اخیر مورد عنایت شمار زیادی از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است این گرایش از معماری در صدد سازگاری و هماهنگی با محیط زیست است. افزایشدما در كره ی زمین سوراخ شدن لایه اوزن , افزایش الودگی محیط زیست و نابودی گونه های زیستی موجب شدند تا ضرورت بوم شناسی و رعایت ملاحضات زیست محیطی را برای آینده قابل پیش بینی كنند به طوری كه پیشی گرفتن خاكستر در برابر جهان سبز قابل تامل ترین مسئله قرن حاضر به شمار می رود. چارلز جنكر در كتاب معماری پایدار با اشاره به این مسئله می گوید كه ادامه روند نابودی محیط زیست زمین توسط بشر منجر به نابودی 2700 گونه زیستی در یكسال می شود كه معادل هفتاد و چهار انقراض در یك روز و یا سه نابودی در یك ساعت است. در دنیای امروز توسعه و ساخت و ساز از بزرگترین عوامل تغییر محیط زیست به شمار می رود كه باعث از بین رفتن زمین های كشاورزی , فرسایشخاك و آلوده شدن محیط زیست و به خطر افتادن سلامت و بهداشت مردم است كه بر بحران كمبود انرژی می افزاید. بحران كه در اواسط دهه 1965 افزایش میزان آلودگی محیط زیست را به مثابه هشداری جدی به جهانیانیادآوری كرد سبب تشكیل گروه های طرفدار محیط زیست شد و هم چنین جنبش های معماری پایدار و معماری سبز بوجود آ ورد به طور خلاصه معماران و طراحان به دنبال طراحی و ساخت ساختمانهایی هستند كه كم ترین ناسازگاری و مغایرت را یا محیط طبیعی پیرامون خود داشته باشه.