بررسي مدل هاي ارائه شده جهت پيش بيني قابليت هدايت پذيري شكاف در فرآيند لايه شكافي با اسيد

فرآیند لایه شكافی با اسید یكی از روش های موثر در انگیزش چاههای نفت و گاز است كه بیش از 011 سال سابقه اجرا در دنیا دارد. اما متاسفانه در كشور به دلیل ضعف فناوری و عملیاتی و علیرغم نیاز چاه های كشور، تا كنون به مرحله اجرا درنیامده است. در این فرآیند پس از ایجاد شكاف و تزریق اسید، نفوذ پذیری اطراف چاه به طور قابل توجهی افزایش پیدا می كند كه در نهایت منجر به افزایش دبی تولیدی چاه می گردد. یكی از پارامترهای موثر در طراحی فرآیند لایه شكافی با اسید، تعیین میزان قابلیت هدایت شكاف ناشی از تماس اسید می باشد. پیش بینی دقیق این پارامتر تاثیر قابل توجهی در برنامه ریزی وانتخاب روش موثر جهت انگیزش چاه و صرفه جویی در زمان و هزینه های عملیاتی دارد. این پارامتر همچنین به عنوان یكی از متغیرهای موثردر تعیین نقطه سر به سر عملیات های ایجاد شكاف در نظر گرفته می شود كه از منظر شركت های مجری و بهره بردار عملیات اهمیت ویژه ی اقتصادی دارد. تا كنون مدل های مختلفی جهت پیش بینی قابلیت هدایت شكاف ارائه شدهاست. این مدل ها كه همگی بر اساس نتایج نمونه های سنگ خارج از كشور بوده به دو دسته مدل های تئوری و تجربی تقسیم بندی می گردد كه دارای نقاط ضعف و قوتی می باشند. در این مدل ها كه برخی ساده و برخی بسیار پیچیده هستندمتغیرهای متنوعی جهت پیش بینی قابلیت هدایت شكاف در نظر گرفته شده است كه درك صحیح از فرضیات و شرایط اعمال شد و روش اتخاذ شده جهت انتشار آنها كمك شایانی به طراحی صحیح این فرآیند در كشور می نماید. در این مقاله سعی شده است تا با بررسی نقاط ضعف و قوت این مدل ها امكان استفاده از آنها برای چاه های كشور مورد ارزیابی قرار گیرد