نقش خواست اگزيستانسياليستي بر جرم انگاري

اگزيستانسياليسم، مكتبي فلسفي است كه به دو مبناي آزادي و مسيوليت اهميت ويژه اي داده است. ژان پل سارتر، با استدلالات فلسفي، به اين نتيجه نايل مي آيد كه انسان، محكوم به آزادي است و از اين رو، ژرف ترين شكل ممكن از آزادي را براي انسان متصور مي شود. با نظر به رويكرد آزادانه -محور اگزيستانسياليسم، و از آن جا كه مفهوم آزادي از مقام شامخي در اين مكتب برخوردار است، دخيل نمودن انديشه ها و مولفه ها ي اين نحله در عالم حقوق كيفري، تحليلات و استنتاجات قابل اعتنايي را به دست مي دهد. با بررسي خواست هاي اگزيستانسياليسم در حوزه ي جرم انگاري، عيان مي شود كه توسل به حربه ي جرم انگاري، طبق انديشه هاي اگزيستانسياليسم زماني جايز است كه، آزادي هاي افراد در معرض خدشه و زوال قرار گرفته باشند. بر اين اساس، دخالت حقوق كيفري زماني توجيه پذير مي نمايد كه، آزادي هاي افراد مورد تعدي قرار گرفته باشد و رفتارهايي ارتكاب يافته باشد كه سلب آزادي ديگران را در پي داشته باشد. در همين راستا، هرچه دامنه ي آزادي هاي فرد در قانون جزايي، موسع تر باشد، با خواست هاي اگزيستانسياليستي قرابت و همخواني بيش تري دارد و بالعكس، تحديد و مضيق كردن آزادي هاي افراد و جرم انگاري هاي افراطي و حداكثري، در تضاد با رويكرد كيفري اگزيستانسياليسم قرار مي گيرد . اين روند، بازتابي دارد كه نهايتا مي توان جرم انگاري اگزيستانسياليستي را همسو با جرم انگاري حداقلي دانست.