اعياد و نمود آن در تاريخ بيهقي

فرهنگ هر جامعه ای ریشه در تاریخ آن جامعه دارد و شكل دهنده ی هویت آن جامعه است . عواملی همچون زبان، اعیاد، مذهب، دین و آیین ها، هنر و فرهنگ های محلی شالوده ی فرهنگ هر جامعه ای را شكل می دهند. در این میان جشن ها دارای جایگاه ویژه ای هستند . زیرا بررسی این نوع از آداب و رسوم علاوه بر آشنایی با فرهنگ آن جامعه راهی مناسب برای دست یابی به عقاید و آرا مردم آن جامعه و تحلیل روحیه ای آنهاست. می توان گفت نوشته های بازمانده ، از دوران مختلف مهمترین منبع برای شناخت آداب و رسوم مردم آن جامعه مخحسوب می شود..كتاب تاریخ بیهقی از جمله كتاب هایی است كه در این زمینه اطلاعات مفید و سودمندی را به خواننده انتقال می دهد.. در واقع ، بیهقی با اشاره به برپایی این مراسم، بیانگر این نكته است كه برگزاری جشن های ملی ، در دوران پس از اسلام حاكی از آن بوده است كه ، هر چند با ورود اسلام به ایران تقریبا تمام آثار و نشانه های تمدن ایرانی دستخوش تحول گردید، اما ایرانیان تازه مسلمان ضمن انجام مراسم مذهبی اسلام جشن های ایرانی را كه میراثی بود از نیاكان خویش گرامی می داشتند. این پژوهش بر آنست به بررسی اعیاد ذكر شده در این كتاب و بیان این مطلب بپردازد، كه، زمان خود یك اسطوره است و ساخت و زیربنای بخش بندی زمان در مفهوم های نمادین آن همچون جشن ها و ایام متبرك و مقدس و روزهای شاخص نیز بار اساطیری دارند، آنگاه به چگونگی برگزاری باشكوه این اعیاد در زمان های مختلف آن در دوره ی غزنویان ،علی رغم بیگانه بودن سلاطین آن با فرهنگ اصیل ایرانی بپردازد.