نگاهي پديدارشناختي به شعر قيصرامين پور

پدیدارشناسی (PhenOImenology) به عنوان یك حركت فكری و فلسفی، تقطهٔ عطف بسیاری از روش های نقد ادبی معاصر است؛ به طوری كه منتقدین گرایش «خواننده محوری» اساس تئوری های خود را بر پایهٔ آن نهاده اند. اساس نظریهٔ هوسرل پدیدارشناسی برجسته، بر این است كه پدیده های جهان مطابق تفسیر معنایی و برداشت خواننده تأویل میشوند و در پرتو آن «جوهر پدیده ها» كشف می شود. كشف چنین حقیقتی مستلزم داشتن رویكردی ناب و تازه به پدیده هاست. در سایهٔ چنین رویكردی، موجودیت پدیده ای اشیا به موجودیت نشانه شناختی و شهودی آن ارتقا پیدا می كند و در تعامل با نشانه معناشناسی به پدیداری معنادار تبدیل می شود. قیصر امین پور به عنوان یكی از شاعران تأثیرگذار، پس از رسیدن به دورهٔ تكامل حیات شعری اش، به درون گرایی و شهودهای شخصی دست مییابد؛ به طوری كه اندیشه های كلان هستی شناسی، به دغدغه های اساسی او تبدیل می شود. نگاه پدیدارشناسی امین پور، مولود بینش تأویل گرایانهٔ اوست. پدیده ها در نگاه مكاشفه ای او به نشانه ها تبدیل و در ذهنیت او استحاله می یابند تا در سایهٔ تأویلی نشانه معناشناختی به پدیداری هستی مدار تبدیل شوند. این مقاله در پی آن است تا با تعامل بین دیدگاه پدیداری به عنوان نقدی خواننده محور و نشانه- معناشناسی، به تحلیل پدیدارشناسانهٔ شعر قیصر امین پور بپردازد تا بتواند در پرتو نگاهی نو و سیال به برداشت تازه ای از این اشعار دست یابد.