قيصر امين پور و نگاه نو به سنت

یكی از دغدغه های فكری قیصر امین پور فهم رابطه ی سنت و نو بود. او تلاش كرد تا به توصیف و تبیین نسبت میان سنت گرائی و نوآوری در شعر معاصر بپردازد از نظر او سنت و نوآوری را نباید مفاهیمی ارزشی پنداشت؛ سنت متعلق به گذشته است اما منحصر در آن نیست، همچنانكه نوآوری مربوط به حال است ولی محدود به آن نیست. او معتقد بود اثری كه گذشته را جذب نكرده باشد مجذوب آینده نمی شود . از این رو بدون سنت ها و بی ارتباط با آنها، نه تنها امكان وجود نوآوری تفقی می شود بلكه اصولا بررسی و بحث در این زمینه امكان پذیر نخواهد بود.امین پور از معدود شاعرانی بود كه آگاهانه و با اشراف به مباحث نظری گرایش به سنت گرایی سنت گریزی كه در یكصد و پنجاه سال گذشته بین شاعران ایران رواج داشت در صدد بود تا با به كارگیری خلاقانه عناصر پویای سنت دست به ابتكار و نوآوری در شعر معاصر بزند از این رو با واقع بینی و اعتدال كوشید تا ضمن جذب و هضم فرهنگ ادبی گذشته ، تغییر شرایط دوران و نیازهای جامعه معاصر خورد را نیز مد نظر قرار دهد و خود را از معایب و محدودیتهای سنت گرائی افراطی كه مانع نقد و ارزیابی گ برهاند. در این مقاله نوگرایی های مبتنی بر سنت در شعر قیصر امین پور ردیابی می شود. و نوگرایی های او از جهت عناصر زبانی، شیوه های بیانی ، فرم و محتوا مورد بررسی گیرد. هدف از این نوشتار تبیین دیدگاه های امین پور در باره نسبت میان نوآوری و سنت گرایی در شعر معاصر و بررسی میزان موفقیت او در ارائه ی الگوهای شعری است كه بر دیدگاهش متكی باشد.