قصيده ناصر خسرو ، از گونه اي ديگر

مقاله حاضر، بیرون آمدن ناصر خسرو از دربار و توجه او را به قالب «قصیده» - به رغم آن كه در بیرون از دربار كاربردی نداشته - یادآوری كرده است. آنگاه تاكید شده است كه این محیط فكری و فرهنگی و عقیدتی تازه، شكل و سامان تازهای به قصیده داده و آن را به شكل «چامه ای پریشان» در آورده است. ناصر در این گونه از سخن پردازی كه حالت وعظ و خطابه و بلاغت اهل منبر را به یاد می آورد، به منظور رودررویی با جریان رایج قصیده سرایی در دربار و برای ایجاد عمدی تفاوت و ناهمگونی با آن جریان و همچنین به علت پریشانی های فكری و دل مشغولی های ذهنی كه سخن سرایی او را به شكل «تداعی معانی» در آورده، به این شكل جدید از قصیده سرایی روی آورده است. در ادامه مقاله یكی دو نمونه از قصیده های او كه چنین حالتی دارد، معرفی شده است.