چگونگي كاربرد زبان‌ها وگويش‌هاي ايراني (گويش سيستاني) درتقويت زبان وهويت ملي

در زبان و ادب پارسی و دركنار بخش اصلی یا همان زبان معیارآن و درگسترۀ جغرافیایی وحوزۀ زبانی اش گویشهای گوناگونی وجود دارد كه رشد و شكوفایی خود را از آن گرفته اند و از آنجا كه این گویشها در گذشته كمتر دچار تغییر بوده شاید بتوانند گرهی از ابهامات متون اولیه را نیز بگشایند و بساكه برای خلاء واژگانی امروزین زبان نیزجای گزین های مناسبی داشته باشند و چون فارسی دری یا همان زبان دربارهای شرق ایران در آغاز تسلط اعراب بر این سرزمین به كنار نهاده شده بود و نوشتن همۀ مطالب علمی و مكاتبات رسمی به زبان عربی انجام می شد با تشكیل حكومت مستقل ایرانی بوسیلۀ یعقوب لیث صفاری رسمیت كتابت و نشر فارسی از سیستان آغاز گردید و امروزه در سیستان مردم به گویشی باهم ارتباط دارندكه بسیاری از واژگان متون اولیۀ فارسی را به صورت كاربردی مورد استعمال دارد و می توان این گویش را بازمانده ای از شیوۀ سخن گفتن زبان فارسی آغازین دانست از ین رو نویسندگان مقاله بر این عقیده اند كه كلام محاوره ای امروز سیستان یعنی گویش سیستانی در زمینۀ حل معضلات متون اولیۀ دری، بویژه ترجمۀ قرآن قدس و آثار سنایی و... پاسخگوی معنی بسیاری از لغاتی است كه شارحان متون اولیه به دلیل آشنا نبودن با این گویش برای یافتن مفهوم آن واژگان و عبارات دچار مشكل شده اند.