احياي نوايي باغ ايراني در منظر معاصر

"باغ ایرانی" بنا بر ویژگیهای یگانه و منحصربهفرد خود، همواره گنجینهای متبلور از فرهنگ و هویت ایرانی است. و همواره جایگاه مفاهیم و عناصری بوده كه ادراكشان مستلزم آگاهی از فراز و نشیبهایی است كه در طی تاریخ متحمل شده است. افزون بر آن، باغ ایرانی همواره جایگاهی برای تبلور هنرهای اصیل ایرانی (معماری، نقاشی، موسیقی و...) بوده كه قدمتشان به قدمت تمدن ایران زمین است. با ورود انسان به دنیای معاصر امروز، بسیاری از این هنرها رو به فراموشی گذاشته و به تبع آن، باغ ایرانی هویت پیشین خود را از دست داده كه یكی از آنها، "هنر موسیقی" است. موسیقیای كه در بهشت های كوچك مقیاس متشكل از آب و استخر و پرندگان و درختان در باغ طنین انداز می شد، اكنون جای خود را به اصوات آزاردهنده شهر خاكستری داده است. اكنون سؤال اصلی این نوشتار این است كه چگونه این عنصر و هویت خیال انگیز رو به فراموشی گذاشت و اكنون برای احیای آنچه باید كرد؟ روش تحقیق: در این نوشتار سعی شده كه با بررسی كتابخانه ای در اسناد موجود در ارتباط با پیوند موسیقی و باغ ایرانی، جایگاه آن در طی تاریخ بررسی گردد. نتیجه گیری: با بررسی مدارك موجود در ارتباط با پیوند موسیقی و باغ، و همچنین تطبیق آن با نیازهای انسان معاصر، بدین نتیجه رسیدیم كه با توجه به تعاریفی كه برای پاركهای عمومی وجود دارد، میتوان راهكارهایی همچون دیوار نسبز و یا پرده های آب را برای ایجاد نسلسله مراتب درون گرایی همچون باغ های گذشته، ارائه داد تا با ایجاد سكوت بیشتر درون فضاهای نسبز، بتوان تأكید بیشتری روی موسیقی طبیعت داشت.