الزامات بلند مرتبه سازي و ميان مرتبه سازي از منظر مديريت كاهش خطرپذيري لرزه اي

امروزه با توسعه شهرها، ساختمانهاي بلندمرتبه و میانمرتبه به عنوان یكی از اجزاي تاثیرگذار بر محیط شهري موردتوجه سیاستگذاران مدیریت شهري قراردارد. براي این منظور، اعمال ضوابط كنترلی براي تامین الزامات شهرسازي و معماري مانند میزان بارگذاري و تراكم، هماهنگی با بافت و منظر شهري، تامین نور و میدان دید در محیط پیرامونی این ساختمانها مدنظر برنامهریزان شهري قرار میگیرد. از سوي دیگر، یكی از الزامات توسعه شهري پایدار در شهرهاي لرزهخیز، عملیاتی نمودن برنامههاي مدیریت كاهش خطرپذیري لرزهاي در سیاستگذاريهاي شهري براي كاهش مخاطرات و كاهش هزینههاي مدیریت بحران سوانح طبیعی میباشد. به همین لحاظ اطمینان از تامین هدف عملكردي پیشبینی شده براي ساختمانهاي بلندمرتبه و میانمرتبه به خصوص در زمان وقوع سوانح طبیعی مانند زلزله و طوفان، از جمله ضروریات شهرهاي لرزهخیز كشور میباشد. در مقاله حاضر، ارتباط بین ضوابط معماري و شهرسازي میانمرتبهسازي و بلندمرتبهسازي بر شكلگیري سازههاي داراي نامنظمی در ارتفاع به خصوص نامنظمیهاي هندسی در ارتفاع موردبررسی قرار گرفته و از دیدگاه مهندسی زلزله عملكردي احتمالاتی، تاثیر وجود این نوع از نامنظمیها بر رفتار لرزهاي ساختمانهاي میانمرتبه و بلندمرتبه ارزیابی شده است. بررسی تاثیر قوانین شهرسازي و معماري بر عملكرد لرزهاي یك نمونه موردي ساختمان ده طبقه حاكی از این بوده است كه اعمال این ضوابط بدون درنظرگرفتن ضوابط ویژه براي كنترل عملكرد لرزهاي، منجر به كاهش 25 درصدي میزان درصد اطمینان از تامین هدف عملكردي ایمنی جانی در ساختمان موردنظر شده است. برمبناي نتایج بررسی، الزامات لازم در تدوین سیاستگذاريهاي بلندمرتبه سازي ومیانمرتبهسازي از منظر مدیریت كاهش خطرپذیري لرزهاي ارائه شده است.